|
18/8/16
 | | ||
நைல் நதியை முழுமையாக நம்பியிருந்தன.
தமிழ் இலக்கியத்தில் நீர் மேலாண்மை:-
வான்பொழியும் நீரே உயிர்ப்பு என்பதற்கு அடிப்படையாய் அமைகிறது (குறள்-16)
என்கிறார் வள்ளுவர். அத்தகைய நீராதாரத்தை தமிழ் மக்கள் தொன்றுதொட்டு
உயிரினும் மேலானதாகப் போற்றியுள்ளனர். மழைநீரைச் சேமித்து, சேமித்த நீரை
திறம்படப் பயன்படுத்துவதன் மூலமே தமிழகத்தின் வேளாண்மை பெரிதும்
நடைபெற்றது. இந்த மழை நீரை ஏரிகள், குளங்களில் சேமித்து வைப்பது பற்றி
இளங்கோவடிகள் மிக அழகாகக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
“”இடியுடைப் பெருமழை எய்தா ஏகப்
பிழையாவிளையுள் பெருவளம் சுரப்ப
மழைபிணித்(து) ஆண்ட மன்னவன்” (வரி.26-28)
இப்பாடலடியில், “மழை பிணித்து ஆண்ட மன்னவன்’ என்பதன் பொருள், முறையாகப்
பெய்யும் மழை நீரை ஏரி, குளங்களில் சேமித்து அவற்றைத் தக்க முறையில்
பயன்படுத்தி, நாட்டை வளம்பெறச் செய்யும் மன்னன் இவன் என்பதாகும்.
÷இதே போல மழை நீரைச் சேமித்து வைப்பதற்கு ஏற்ற நீர் நிலைகளை அமைப்பது ஒரு
மன்னனின் தலையாய கடமை என்பதைப் புறநானூற்றுப் பாடலில்,
“”நிலன் நெளிமருங்கின் நீர்நிலை பெருகத்
தட்டோரம்ம இவன் தட்டோரே
தள்ளாதோர் இவண் தள்ளாதோரே” (புறம்-18,28-30)
என்று புலவர் புலவியனார், பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனைப் பார்த்துப்
பாடியுள்ளார். இதன் பொருள், நிலம் எங்கெங்கு பள்ளமாக இருக்கிறதோ
அங்கெல்லாம் நீர் நிலைகள் அமையும்படி கரை அமைத்த மன்னர்களே இவ்வுலகில்
என்றென்றும் அழியாப் புகழ்பெற்று விளங்குவர் என்பதாகும்.
“”அறையும் பொறையும் மணந்த தலைய
எண்நாள் திங்கள் அணைய கொடுங்கரைத்
தெண்ணீர்ச் சிறுகுளம் கீள்வது மாதோ” (புறம்.118)
எனக் குறிப்பிடுவதன் மூலம் ஏரி எந்த வடிவில் இருக்க வேண்டும் என்பதைப்
புறநானூறு வழி அறிய முடிகிறது. ஏரிக்கரை நீளம் குறைவாகவும் ஆனால்,
அதிகநீர் கொள்ளளவு கொண்டதுமான அமைப்பு எட்டாம் பிறை வடிவில் ஏரி
இருக்கும்போது ஏற்படும். இது ஏரி வடிவமைப்பில் மிகவும் சிக்கனமான
வடிவமைப்பாகும்.
சிறுபஞ்ச மூலத்தில் குளம் அமைக்கும் முறை பற்றி காரியாசான் கூறியுள்ளார்.
அதில், பொதுக்கிணறு அமைத்தல், வரத்துக்கால், மதகுகள், மிகைநீர்
வெளியேறும் கலிங்கு, தூம்பு போன்றவைகளை அமைப்பவர் சொர்க்கத்துக்குப்
போவார் என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
பதினெண் கீழ்க்கணக்கு நூல்களுள் ஒன்றான திரிகடுகத்தில், நீர் வரும்
வரத்துக்கால் நன்கு அமையாத குளம் இருப்பின் அதனால் பயன் குறையும் என்ற
செய்தியை,
“”வாய்நன் கமையாக் குளனும் வயிறாரத்
தாய்முலை யுண்ணாக் குழவியும் சேய்மரபில்
கல்விமாண் பில்லாத மாந்தரும் இம்மூவர்
நல்குரவு சேரப்பட்டார்” (83)
என்று, தாய்ப்பால் அருந்தாத குழந்தையும், கல்வி அற்ற நிலையில்
உள்ளவர்களும் எப்படி சிறக்க முடியாதோ, அதுபோல் வாய் நன்கு அமையாத குளமும்
இருக்கும் என்று குறிப்பிட்டுள்ள
ார்.
மிகுதியாக வரும் ஆற்று வெள்ளநீரை தம்முள் அடக்கிக் கொள்ளக்கூடிய பெரும்
ஏரிகள் இருப்பது ஒரு நாட்டுக்குச் சிறப்புத் தரும் என்பதை, “யாறுள்
அடங்குங் குளமுள வீறுசால்’ என்று நான்மணிக்கடிகை குறிப்பிடுகிறது.
இப்பாடலில் குறிப்பிடப்படும் ஆறு உள் அடங்கும் குளம் என்ற சொற்றொடர்,
நீர் மேலாண்மைத் திறத்தின் ஒரு முக்கிய வெளிப்பாடாகும். பெரு வெள்ளம்
ஏற்படும் காலங்களில் அந்நீரை உரிய முறையில் சேமித்து, நீர் இல்லாத
காலங்களில் பயன்படுத்தக்கூடிய நிகழ்வை இச்சொற்றொடர் எடுத்துக்காட்டு
கிறது. கண்மாய்களையும், குளங்களையும் காத்து நின்ற அதாவது, முறையாகப்
பராமரித்த செய்தியை அகநானூற்றுப் பாடல்,
“”பெருங்குளக் காவலன் போல
அருங்கடி அன்னையும் துயில் மறந்தனளே” (25)
என்கிறது. அதாவது, பனியிலும், மழையிலும், அடர்ந்த இருள் சூழ்ந்த
நள்ளிரவிலும் ஏரியைக் காக்கும் காவலன்போல என்பது இப்பாடலின் பொருள்.
கண்ணை இமை காப்பதுபோல் காத்த செயலும், நீர் நிலைகளைக் காக்கும் செயலும்
ஒன்றாகவே எண்ணப்பட்டு வந்துள்ளது.
பழந்தமிழ் நூல்களில் இத்தகு நீர்நிலைகளிலிருந்து மிகு நீரை வெளியேற்ற
“கலிங்கு’ என்ற அமைப்பை ஏற்படுத்தியிருந்தனர். இக்கலிங்கு குறித்த
தகவல்கள் மிகுதியாக இலக்கியங்களில் சுட்டிக்காட்டப்படுகின்றன. இத்தகு
தொழில் நுட்பம் நம் தமிழகத்தில் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பிருந்தே
பயன்பாட்டில் இருந்து வந்துள்ளது.
மணிமேகலையின் பன்னிரண்டாம் காதையான “அறவணர் தொழுத காதை’ என்னும்
பகுதியில், புத்ததேவன் தோற்றம் பற்றிக் கூறவரும் கூலவாணிகன் சாத்தனார்,
“”பெருங்குள மருங்கில் சுருங்கைச் சிறுவழி
இரும்பெரு நீத்தம் புகுவது போல
அளவாச் சிறுசெவி அளப்பரு நல்லறம்
உளமலி உவகையொடு உயிர்கொளப் புகும்” (1384-87)
என்கிறார். “சுருங்கை’ என்பது பூமிக்கடியில் செல்லும் சிறிய குழாய்.
அதாவது, பெருங்குளங்களாகிய பேரேரிகளின் ஒருபுறம் உள்ள சிறிய சுருங்கை
வழியாக அங்கு தேக்கப்பட்ட நீர் வெளியேறி மக்களுக்கு அளவிட இயலாத வகையில்
பயன்தரும். அதுபோல, செவித்துளை வழியே நல்ல அறக்கருத்துகள் உள்ளத்தைச்
சென்றடையும் என்பதே இதன் பொருள்.
1,600 ஆண்டுகளுக்கு முன் தமிழகத்தின் ஏரிகளிலும், குளங்களிலும் இருந்து
நீர் வெளியேற்றும் மதகு அமைப்பு சுருங்கைகளாக இருந்தன. இந்த மதகு அமைப்பே
“குமிழித்தூம்பு’ என்பதாகும். பழந்தமிழர்களின் நீர் மேலாண்மைச்
செயல்பாட்டில் இந்தக் “குமிழித்தூம்பு’ அறிவியல் சார்ந்த மிக நுட்பமான,
நேர்த்தியான பயன்பாடுடைய படைப்பாகும்.
இதேபோல் பெருக்கெடுத்து மிகுவேகத்தில் ஓடிவரும் நீரை குறுக்கே தடுப்பணை
அமைத்துத் தடுப்பதற்கு மிகுந்த தொழில்நுட்ப அறிவு தேவைப்படும். வருகிற
நீரைக் கற்கள் கொண்டு தடுப்பதால், இத்தகு தடுப்பணை “கற்சிறை’ எனும்
அழகுத் தமிழ்ச் சொல்லால் வழங்கப்பட்டுள்ளது. தொல்காப்பியம்
பொருளதிகாரத்தில், “பெருகிவரும் படையை ஒரு வீரன் தடுத்து நிறுத்திப்
போராடுவதுபோல் ஆற்று வெள்ளத்தைக் கற்சிறை தடுத்து நிறுத்துகிறது’
(வரி:725-726) என்று கூறியுள்ளார் தொல்காப்பியர்.
தமிழ் இலக்கியங்கள் சுட்டும் நீர் மேலாண்மைச் செய்திகள் ஏதோ கற்பனையான
ஒன்று என்று யாரும் எண்ணிவிட முடியாது. அதில் கூறப்படும் செய்திகள்,
அறிவியல் சார்ந்தவையாக இருப்பதை கல்வெட்டுச் சான்றுகள் கொண்டு உறுதி
செய்ய முடிகிறது. பழைய தொழில்நுட்பங்களுடன் புதியவைகளையும் இணைத்து
நீரைச் சேமித்தால் எதிர்காலத்தில் கவலைப்படும் அவசியம் இருக்காது.
கல்லணை:-
சங்க காலத்தில் கரிகாலன் என்ற சோழ மன்னன் தான் இந்த கல்லணையைக்
கட்டினான். இன்றுவரை புழக்கத்தில் இருக்கக்கூடிய மிகப் பழமையான அணையும்
இதுதான். கரிகாலன் கி.பி. 2ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த சோழ மன்னன், இவன்
தந்தையின் பெயர் இளஞ்செட்சென்னி. சோழர் குலத்தை ஒரு குறுநில அரசிலிருந்து
மாற்றி காஞ்சி முதல் காவிரி வரை பரவச்செய்த பேராற்றல் பெற்றவன். கரிகாலன்
சிறுவனாக இருந்த போது தீ விபத்திலிருந்து தப்பியதால் அவனது கால் வெந்து
கருகியதால் கரிகாலன் எனப் பெயர் பெற்றான் என்று பண்டைய தமிழ் வரலாறு
கூறுகிறது.இலங்க
ை உடன் போர் புரிந்து, போரில் வென்று அந்த அடிமைகளை கொண்டு இந்த அணையை
கட்டியதாக வரலாறு உள்ளது.
காவிரியில் அடிக்கடி பெரும் வெள்ளம் வந்ததால் மக்கள் மிகவும்
வேதனைக்குள்ளானார்கள். மக்களின் வேதனையைப் போக்க வேண்டியது அரசனின்
கடமையல்லவா? அதற்காக கரிகாலன் கட்டிய, மிகப் பழமையான நீர்ப்பாசனத்
திட்டம் கொண்ட இந்த கல்லணை காவிரியின் போக்கைக் கட்டுப்படுத்திக்
கழனிகளிற் பாய்ச்சிச் செழிப்பை உண்டாக்கியது. இதனை பட்டினப்பாலை, பொருநர்
ஆற்றுப்படை பாடல்களும், தெலுங்கு சோழக் கல்வெட்டுகளும்,
திருவாலங்காட்டுச் செப்பேடுகளும் உறுதிபடுத்துகின்றன. இந்தக் கல்லணை
கட்டிடக் கலையின் பெரும் சாதனையாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது. காரணம், மணலில்
அடித்தளம் அமைத்துக் கட்டியுள்ள பழந்தமிழரின் தொழில்நுட்பம் வியத்தகு
சாதனையாகவே இருக்கிறது.
1080 அடி நீளமும், 66 அடி அகலமும், 18 அடி உயரமும் கொண்ட, இந்த கல்லணை
கிட்டத்தட்ட 1950 ஆண்டுகளாக காவிரி வெள்ளத்தைத் தடுத்து
நிறுத்திக்கொண்டிருக்கிறது என்பது ஆச்சரியமான விசயம் தான். ஏன் தெரியுமா?
இது இன்றைய நவீன தொழில்நுட்பம் போல் அல்லாமல், வெறும் கல்லும்,
களிமண்ணும் மட்டும் கொண்டு கட்டப்பட்டுள்ளத
ு என்பதுதான். ஒரு நொடிக்கு இரண்டு லட்சம் கனநீர் பாயும் காவிரியின்
தண்ணீர் மேல் அணைக்கட்டுவது என்பது, தொழில்நுடபம் அதிகமாக வளராத அந்த
காலகட்டத்தில் சாமான்ய காரியமல்லவே? அதற்கும் ஒரு வழியைக் கண்டார்கள் நம்
முன்னோர்கள். ஆம், காவிரி ஆற்றின்மீது மிகப் பெரிய பாறைகளைக் கொண்டுவந்து
போட்டார்கள். பொதுவாக நீரின் அடியில் இருக்கும் மணல் அரித்துக்கொண்டே
போகும் தன்மையுடையதுதானே. அதனால் அந்தப் பாறைகளும் கொஞ்சம், கொஞ்சமாக
மண்ணுக்குள் போகும். அதன் பின் அதன்மேல் மற்றொரு பாறையை வைப்பார்கள்.
இடைஇடையே தண்ணீர்ல் கரையாத ஒருவித ஒட்டுக் களி மண்ணைப் பூசுவார்கள்.
இரண்டு பாறையும் நன்கு ஒட்டிக்கொள்ளும். இப்படித்தான் ஒன்றன் மேல் ஒன்றாக
பாறையைப் போட்டு பெரிய அணையாக எழுப்பியிருக்கி
றார்கள்.
இந்தியாவின் நீர்வளம்
இந்தியப் புவியியலானது பல் வேறுபட்ட சூழ்நிலைகளைக் கொண்டது. இந்தியாவில்
பனி மூடிய மலைகள் முதல் பாலைவனம், சமவெளி, பீடபூமி வரை வேறுபட்ட
நிலப்பரப்புகள் காணப்படுகின்றன. இந்தியா ஒரு தீபகற்ப நாடாகும். இதன்
தெற்குப் பகுதியில் இந்தியப் பெருங்கடலும் மேற்கில் அரபிக் கடலும்
கிழக்கில் வங்காள விரிகுடாவும் எல்லைகளாக அமைந்துள்ளன.
சிந்து, கங்கை, பிரம்மபுத்திரா ஆகியன வட இந்தியாவில் பாயும் முக்கியமான
ஆறுகளாகும். யமுனா, கோசி என்பன கங்கை நதியின் துணை நதிகள். கோசி ஆறு
பாயும் நிலப்பகுதி மிகக் குறைவான சரிவைக் கொண்டிருப்பதால் ஆண்டுதோறும்
பெரும் அழிவைக் கொடுக்கும் வெள்ளப்பெருக்கு ஏற்படுகின்றது.
கிருஷ்ணா, கோதாவரி, காவிரி போன்றவை தென்னிந்தியாவில் பாயும் முக்கிய
ஆறுகளாகும்.காவிரி ஆறு இந்தியத் தீபகற்பத்தின் தெற்குப் பகுதியில்
அமைந்துள்ளது. அது கர்நாடக மாநிலத்திலுள்ள மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையில்
உள்ள குடகு மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த தலைக்காவேரி என்ற இடத்தில் 4400 அடி
உயரத்தில் தோன்றுகிறது. இதன் நீளம் 800 கிமீ. கர்நாடகத்தில் குடகு,
ஹாசன், மைசூர், மாண்டியா, பெங்களூர் ரூரல், சாம்ராஜ் நகர் மாவட்டங்கள்
வழியாவும் தமிழ்நாட்டில் தர்மபுரி, சேலம், ஈரோடு, நாமக்கல், கரூர்,
திருச்சி , தஞ்சாவூர், நாகப்பட்டினம் மாவட்டங்கள் வழியாகச் சென்று
பூம்புகார் என்னும் இடத்தில் வங்காள விரிகுடாக் கடலில் கலக்கிறது.
இது பொன்னி ஆறு என்றும் அழைக்கப்படுகிறது.நர்மத
தமிழ் இலக்கியத்தில் நீர் மேலாண்மை:-
வான்பொழியும் நீரே உயிர்ப்பு என்பதற்கு அடிப்படையாய் அமைகிறது (குறள்-16)
என்கிறார் வள்ளுவர். அத்தகைய நீராதாரத்தை தமிழ் மக்கள் தொன்றுதொட்டு
உயிரினும் மேலானதாகப் போற்றியுள்ளனர். மழைநீரைச் சேமித்து, சேமித்த நீரை
திறம்படப் பயன்படுத்துவதன் மூலமே தமிழகத்தின் வேளாண்மை பெரிதும்
நடைபெற்றது. இந்த மழை நீரை ஏரிகள், குளங்களில் சேமித்து வைப்பது பற்றி
இளங்கோவடிகள் மிக அழகாகக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
“”இடியுடைப் பெருமழை எய்தா ஏகப்
பிழையாவிளையுள் பெருவளம் சுரப்ப
மழைபிணித்(து) ஆண்ட மன்னவன்” (வரி.26-28)
இப்பாடலடியில், “மழை பிணித்து ஆண்ட மன்னவன்’ என்பதன் பொருள், முறையாகப்
பெய்யும் மழை நீரை ஏரி, குளங்களில் சேமித்து அவற்றைத் தக்க முறையில்
பயன்படுத்தி, நாட்டை வளம்பெறச் செய்யும் மன்னன் இவன் என்பதாகும்.
÷இதே போல மழை நீரைச் சேமித்து வைப்பதற்கு ஏற்ற நீர் நிலைகளை அமைப்பது ஒரு
மன்னனின் தலையாய கடமை என்பதைப் புறநானூற்றுப் பாடலில்,
“”நிலன் நெளிமருங்கின் நீர்நிலை பெருகத்
தட்டோரம்ம இவன் தட்டோரே
தள்ளாதோர் இவண் தள்ளாதோரே” (புறம்-18,28-30)
என்று புலவர் புலவியனார், பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனைப் பார்த்துப்
பாடியுள்ளார். இதன் பொருள், நிலம் எங்கெங்கு பள்ளமாக இருக்கிறதோ
அங்கெல்லாம் நீர் நிலைகள் அமையும்படி கரை அமைத்த மன்னர்களே இவ்வுலகில்
என்றென்றும் அழியாப் புகழ்பெற்று விளங்குவர் என்பதாகும்.
“”அறையும் பொறையும் மணந்த தலைய
எண்நாள் திங்கள் அணைய கொடுங்கரைத்
தெண்ணீர்ச் சிறுகுளம் கீள்வது மாதோ” (புறம்.118)
எனக் குறிப்பிடுவதன் மூலம் ஏரி எந்த வடிவில் இருக்க வேண்டும் என்பதைப்
புறநானூறு வழி அறிய முடிகிறது. ஏரிக்கரை நீளம் குறைவாகவும் ஆனால்,
அதிகநீர் கொள்ளளவு கொண்டதுமான அமைப்பு எட்டாம் பிறை வடிவில் ஏரி
இருக்கும்போது ஏற்படும். இது ஏரி வடிவமைப்பில் மிகவும் சிக்கனமான
வடிவமைப்பாகும்.
சிறுபஞ்ச மூலத்தில் குளம் அமைக்கும் முறை பற்றி காரியாசான் கூறியுள்ளார்.
அதில், பொதுக்கிணறு அமைத்தல், வரத்துக்கால், மதகுகள், மிகைநீர்
வெளியேறும் கலிங்கு, தூம்பு போன்றவைகளை அமைப்பவர் சொர்க்கத்துக்குப்
போவார் என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
பதினெண் கீழ்க்கணக்கு நூல்களுள் ஒன்றான திரிகடுகத்தில், நீர் வரும்
வரத்துக்கால் நன்கு அமையாத குளம் இருப்பின் அதனால் பயன் குறையும் என்ற
செய்தியை,
“”வாய்நன் கமையாக் குளனும் வயிறாரத்
தாய்முலை யுண்ணாக் குழவியும் சேய்மரபில்
கல்விமாண் பில்லாத மாந்தரும் இம்மூவர்
நல்குரவு சேரப்பட்டார்” (83)
என்று, தாய்ப்பால் அருந்தாத குழந்தையும், கல்வி அற்ற நிலையில்
உள்ளவர்களும் எப்படி சிறக்க முடியாதோ, அதுபோல் வாய் நன்கு அமையாத குளமும்
இருக்கும் என்று குறிப்பிட்டுள்ள
ார்.
மிகுதியாக வரும் ஆற்று வெள்ளநீரை தம்முள் அடக்கிக் கொள்ளக்கூடிய பெரும்
ஏரிகள் இருப்பது ஒரு நாட்டுக்குச் சிறப்புத் தரும் என்பதை, “யாறுள்
அடங்குங் குளமுள வீறுசால்’ என்று நான்மணிக்கடிகை குறிப்பிடுகிறது.
இப்பாடலில் குறிப்பிடப்படும் ஆறு உள் அடங்கும் குளம் என்ற சொற்றொடர்,
நீர் மேலாண்மைத் திறத்தின் ஒரு முக்கிய வெளிப்பாடாகும். பெரு வெள்ளம்
ஏற்படும் காலங்களில் அந்நீரை உரிய முறையில் சேமித்து, நீர் இல்லாத
காலங்களில் பயன்படுத்தக்கூடிய நிகழ்வை இச்சொற்றொடர் எடுத்துக்காட்டு
கிறது. கண்மாய்களையும், குளங்களையும் காத்து நின்ற அதாவது, முறையாகப்
பராமரித்த செய்தியை அகநானூற்றுப் பாடல்,
“”பெருங்குளக் காவலன் போல
அருங்கடி அன்னையும் துயில் மறந்தனளே” (25)
என்கிறது. அதாவது, பனியிலும், மழையிலும், அடர்ந்த இருள் சூழ்ந்த
நள்ளிரவிலும் ஏரியைக் காக்கும் காவலன்போல என்பது இப்பாடலின் பொருள்.
கண்ணை இமை காப்பதுபோல் காத்த செயலும், நீர் நிலைகளைக் காக்கும் செயலும்
ஒன்றாகவே எண்ணப்பட்டு வந்துள்ளது.
பழந்தமிழ் நூல்களில் இத்தகு நீர்நிலைகளிலிருந்து மிகு நீரை வெளியேற்ற
“கலிங்கு’ என்ற அமைப்பை ஏற்படுத்தியிருந்தனர். இக்கலிங்கு குறித்த
தகவல்கள் மிகுதியாக இலக்கியங்களில் சுட்டிக்காட்டப்படுகின்றன. இத்தகு
தொழில் நுட்பம் நம் தமிழகத்தில் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பிருந்தே
பயன்பாட்டில் இருந்து வந்துள்ளது.
மணிமேகலையின் பன்னிரண்டாம் காதையான “அறவணர் தொழுத காதை’ என்னும்
பகுதியில், புத்ததேவன் தோற்றம் பற்றிக் கூறவரும் கூலவாணிகன் சாத்தனார்,
“”பெருங்குள மருங்கில் சுருங்கைச் சிறுவழி
இரும்பெரு நீத்தம் புகுவது போல
அளவாச் சிறுசெவி அளப்பரு நல்லறம்
உளமலி உவகையொடு உயிர்கொளப் புகும்” (1384-87)
என்கிறார். “சுருங்கை’ என்பது பூமிக்கடியில் செல்லும் சிறிய குழாய்.
அதாவது, பெருங்குளங்களாகிய பேரேரிகளின் ஒருபுறம் உள்ள சிறிய சுருங்கை
வழியாக அங்கு தேக்கப்பட்ட நீர் வெளியேறி மக்களுக்கு அளவிட இயலாத வகையில்
பயன்தரும். அதுபோல, செவித்துளை வழியே நல்ல அறக்கருத்துகள் உள்ளத்தைச்
சென்றடையும் என்பதே இதன் பொருள்.
1,600 ஆண்டுகளுக்கு முன் தமிழகத்தின் ஏரிகளிலும், குளங்களிலும் இருந்து
நீர் வெளியேற்றும் மதகு அமைப்பு சுருங்கைகளாக இருந்தன. இந்த மதகு அமைப்பே
“குமிழித்தூம்பு’ என்பதாகும். பழந்தமிழர்களின் நீர் மேலாண்மைச்
செயல்பாட்டில் இந்தக் “குமிழித்தூம்பு’ அறிவியல் சார்ந்த மிக நுட்பமான,
நேர்த்தியான பயன்பாடுடைய படைப்பாகும்.
இதேபோல் பெருக்கெடுத்து மிகுவேகத்தில் ஓடிவரும் நீரை குறுக்கே தடுப்பணை
அமைத்துத் தடுப்பதற்கு மிகுந்த தொழில்நுட்ப அறிவு தேவைப்படும். வருகிற
நீரைக் கற்கள் கொண்டு தடுப்பதால், இத்தகு தடுப்பணை “கற்சிறை’ எனும்
அழகுத் தமிழ்ச் சொல்லால் வழங்கப்பட்டுள்ளது. தொல்காப்பியம்
பொருளதிகாரத்தில், “பெருகிவரும் படையை ஒரு வீரன் தடுத்து நிறுத்திப்
போராடுவதுபோல் ஆற்று வெள்ளத்தைக் கற்சிறை தடுத்து நிறுத்துகிறது’
(வரி:725-726) என்று கூறியுள்ளார் தொல்காப்பியர்.
தமிழ் இலக்கியங்கள் சுட்டும் நீர் மேலாண்மைச் செய்திகள் ஏதோ கற்பனையான
ஒன்று என்று யாரும் எண்ணிவிட முடியாது. அதில் கூறப்படும் செய்திகள்,
அறிவியல் சார்ந்தவையாக இருப்பதை கல்வெட்டுச் சான்றுகள் கொண்டு உறுதி
செய்ய முடிகிறது. பழைய தொழில்நுட்பங்களுடன் புதியவைகளையும் இணைத்து
நீரைச் சேமித்தால் எதிர்காலத்தில் கவலைப்படும் அவசியம் இருக்காது.
கல்லணை:-
சங்க காலத்தில் கரிகாலன் என்ற சோழ மன்னன் தான் இந்த கல்லணையைக்
கட்டினான். இன்றுவரை புழக்கத்தில் இருக்கக்கூடிய மிகப் பழமையான அணையும்
இதுதான். கரிகாலன் கி.பி. 2ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த சோழ மன்னன், இவன்
தந்தையின் பெயர் இளஞ்செட்சென்னி. சோழர் குலத்தை ஒரு குறுநில அரசிலிருந்து
மாற்றி காஞ்சி முதல் காவிரி வரை பரவச்செய்த பேராற்றல் பெற்றவன். கரிகாலன்
சிறுவனாக இருந்த போது தீ விபத்திலிருந்து தப்பியதால் அவனது கால் வெந்து
கருகியதால் கரிகாலன் எனப் பெயர் பெற்றான் என்று பண்டைய தமிழ் வரலாறு
கூறுகிறது.இலங்க
ை உடன் போர் புரிந்து, போரில் வென்று அந்த அடிமைகளை கொண்டு இந்த அணையை
கட்டியதாக வரலாறு உள்ளது.
காவிரியில் அடிக்கடி பெரும் வெள்ளம் வந்ததால் மக்கள் மிகவும்
வேதனைக்குள்ளானார்கள். மக்களின் வேதனையைப் போக்க வேண்டியது அரசனின்
கடமையல்லவா? அதற்காக கரிகாலன் கட்டிய, மிகப் பழமையான நீர்ப்பாசனத்
திட்டம் கொண்ட இந்த கல்லணை காவிரியின் போக்கைக் கட்டுப்படுத்திக்
கழனிகளிற் பாய்ச்சிச் செழிப்பை உண்டாக்கியது. இதனை பட்டினப்பாலை, பொருநர்
ஆற்றுப்படை பாடல்களும், தெலுங்கு சோழக் கல்வெட்டுகளும்,
திருவாலங்காட்டுச் செப்பேடுகளும் உறுதிபடுத்துகின்றன. இந்தக் கல்லணை
கட்டிடக் கலையின் பெரும் சாதனையாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது. காரணம், மணலில்
அடித்தளம் அமைத்துக் கட்டியுள்ள பழந்தமிழரின் தொழில்நுட்பம் வியத்தகு
சாதனையாகவே இருக்கிறது.
1080 அடி நீளமும், 66 அடி அகலமும், 18 அடி உயரமும் கொண்ட, இந்த கல்லணை
கிட்டத்தட்ட 1950 ஆண்டுகளாக காவிரி வெள்ளத்தைத் தடுத்து
நிறுத்திக்கொண்டிருக்கிறது என்பது ஆச்சரியமான விசயம் தான். ஏன் தெரியுமா?
இது இன்றைய நவீன தொழில்நுட்பம் போல் அல்லாமல், வெறும் கல்லும்,
களிமண்ணும் மட்டும் கொண்டு கட்டப்பட்டுள்ளத
ு என்பதுதான். ஒரு நொடிக்கு இரண்டு லட்சம் கனநீர் பாயும் காவிரியின்
தண்ணீர் மேல் அணைக்கட்டுவது என்பது, தொழில்நுடபம் அதிகமாக வளராத அந்த
காலகட்டத்தில் சாமான்ய காரியமல்லவே? அதற்கும் ஒரு வழியைக் கண்டார்கள் நம்
முன்னோர்கள். ஆம், காவிரி ஆற்றின்மீது மிகப் பெரிய பாறைகளைக் கொண்டுவந்து
போட்டார்கள். பொதுவாக நீரின் அடியில் இருக்கும் மணல் அரித்துக்கொண்டே
போகும் தன்மையுடையதுதானே. அதனால் அந்தப் பாறைகளும் கொஞ்சம், கொஞ்சமாக
மண்ணுக்குள் போகும். அதன் பின் அதன்மேல் மற்றொரு பாறையை வைப்பார்கள்.
இடைஇடையே தண்ணீர்ல் கரையாத ஒருவித ஒட்டுக் களி மண்ணைப் பூசுவார்கள்.
இரண்டு பாறையும் நன்கு ஒட்டிக்கொள்ளும். இப்படித்தான் ஒன்றன் மேல் ஒன்றாக
பாறையைப் போட்டு பெரிய அணையாக எழுப்பியிருக்கி
றார்கள்.
இந்தியாவின் நீர்வளம்
இந்தியப் புவியியலானது பல் வேறுபட்ட சூழ்நிலைகளைக் கொண்டது. இந்தியாவில்
பனி மூடிய மலைகள் முதல் பாலைவனம், சமவெளி, பீடபூமி வரை வேறுபட்ட
நிலப்பரப்புகள் காணப்படுகின்றன. இந்தியா ஒரு தீபகற்ப நாடாகும். இதன்
தெற்குப் பகுதியில் இந்தியப் பெருங்கடலும் மேற்கில் அரபிக் கடலும்
கிழக்கில் வங்காள விரிகுடாவும் எல்லைகளாக அமைந்துள்ளன.
சிந்து, கங்கை, பிரம்மபுத்திரா ஆகியன வட இந்தியாவில் பாயும் முக்கியமான
ஆறுகளாகும். யமுனா, கோசி என்பன கங்கை நதியின் துணை நதிகள். கோசி ஆறு
பாயும் நிலப்பகுதி மிகக் குறைவான சரிவைக் கொண்டிருப்பதால் ஆண்டுதோறும்
பெரும் அழிவைக் கொடுக்கும் வெள்ளப்பெருக்கு ஏற்படுகின்றது.
கிருஷ்ணா, கோதாவரி, காவிரி போன்றவை தென்னிந்தியாவில் பாயும் முக்கிய
ஆறுகளாகும்.காவிரி ஆறு இந்தியத் தீபகற்பத்தின் தெற்குப் பகுதியில்
அமைந்துள்ளது. அது கர்நாடக மாநிலத்திலுள்ள மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையில்
உள்ள குடகு மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த தலைக்காவேரி என்ற இடத்தில் 4400 அடி
உயரத்தில் தோன்றுகிறது. இதன் நீளம் 800 கிமீ. கர்நாடகத்தில் குடகு,
ஹாசன், மைசூர், மாண்டியா, பெங்களூர் ரூரல், சாம்ராஜ் நகர் மாவட்டங்கள்
வழியாவும் தமிழ்நாட்டில் தர்மபுரி, சேலம், ஈரோடு, நாமக்கல், கரூர்,
திருச்சி , தஞ்சாவூர், நாகப்பட்டினம் மாவட்டங்கள் வழியாகச் சென்று
பூம்புகார் என்னும் இடத்தில் வங்காள விரிகுடாக் கடலில் கலக்கிறது.
இது பொன்னி ஆறு என்றும் அழைக்கப்படுகிறது.நர்மத
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக