|
22/6/16
 | | ||
பூலிதேவர் கௌசிக்
பழந்தமிழர் தம் முன்னோரைத் தென்புலத்தார் என்றமையாலும், தெற்கே
அமிழ்ந்துபோன குமரிநாடே தமிழர் தொல்லகம் என்பது ணரப்படும். எதிர்த்
திசைகளைக் குறிக்கும் போது கிழமேல் தென்வடல் என்று கூறுவதே மரபு;
மேல்கிழக்கு வடதெற்கு என்று கூறுவது மரபன்று. நாகரிக மக்கள் கீழிருந்தே
மேற்செல்ல வேண்டியிருப்பதாலும், கதிரவன் கிழக்கே தோன்றி மேற்கே
மறைவதாலும் கிழக்கு முற்கூறப்பட்டது. தமிழர் தெற்கேயிருந்தே வடக்கு
வந்தவராதலின் தெற்கு முற்கூறப்பட்டது என்க.
பண்டைக் காலத்தில் நாட்டுப் பெயர்களும் மொழிப் பெயர்களும் பெரும்பாலும்
'அம்' ஈறு பெற்றே வழங்கின. எ-டு: சிங்களம், கடாரம், ஆரியம். தமிழும்
'தமிழம்' என வழங்கிக் குலத்தையும் நாட்டையும் மொழியையுங் குறித்தது.
தமிழக் கூத்து தமிழ வண்ணான் என்னும் புணர்மொழிகளில், தமிழ் என்னுஞ்சொல்
அகரச்சாரியை பெற்றுப் புணர்ந்ததென்று கொள்வதைவிட, தமிழம் என்னுஞ் சொல்லே
நிலைமொழியாக நின்று ஈறுகெட்டுப் புணர்ந்ததென்று கொள்வது சாலச் சிறந்தது.
தமிழம் என்பது குலமும் நாடும் மொழியும் ஆகிய மூன்றையும் குறிக்குஞ்
சொல்லாதலின், தெளிவின் பொருட்டு நாட்டைக் குறிக்கும்போது தமிழகம் என
வழங்கினர்.
வடநாட்டு ஆரிய (சமஸ்கிருத) நூல்களில் திரவிடம் என்னும் சொல் முதலாவது
த்ரமிளம் என்றே வழங்கி வந்தது. ழகரம் வடமொழியிலில்லை. சில உயிர்மெய்ம்
முதல்களை ரகரஞ் சேர்த்து, த்ர ப்ர எனப் புணரெழுத்துகளாகத் திரிப்பது
வடநூலார் வழக்கம். எ-டு: படி - ப்ரதி, பவளம் - ப்ரவளம். இதனால், தமிழம்
என்னுஞ் சொல் த்ரமிளம் எனத் திரிந்தது இயல்பே. பின்பு அது நாளடைவில்
த்ரமிடம் த்ரவிடம், எனத் திரிந்தது. ள - ட, ம - வ, போலி. த்ரவிடம் என்பது
மெய்ம் முதலாதலின் தமிழில் திரவிடம் என்றாகிப் பின்பு திராவிடம் என
நீண்டு வழங்குகின்றது.
கால்டுவெல் கண்காணியார் குமரிநாட்டுச் சரித்திரத்தையும்
தொல்காப்பியத்தையும் மேற்கணக்கு நூல்களையும் அறியாத வராதலின், தமிழரை
வடக்கிருந்து வந்தவராகவும் ஆரியரால் நாகரிகமடைந்தவராகவும் கொண்டு
த்ரமிளம் என்னும் வடசொல்லினின்று தமிழ் என்னுஞ் சொல் பிறந்ததென்று
கூறினார். ஆனால், பண்டிதர் கிரையர்சன் இதை மறுத்துத் தமிழம் என்பதே
த்ரவிடம் என்பதன் மூலம் எனத் தமது இந்திய மொழியாராய்ச்சி (Linguistic
Survey of India) என்னும் நூலில் நாட்டியுள்ளார். ஆண்டுக் காண்க.
தமிழுக்குத் திரவிடம் என்னும் பெயர் தமிழ்நாட்டில் வழங்காமையானும், தமிழ்
என்னும் வடிவத்தை யொட்டிய பெயர்களே மேனாட்டிலும் வடநாட்டிலும்
பழங்காலத்தில் வழங்கி வந்தமையாலும், திரவிட மொழிகளெல்லாம் ஒரு காலத்தில்
தமிழாகவே யிருந்தமையானும், தமிழம் என்னும் பெயரே திரவிடம் எனத் திரிந்தது
என்று தெளியப்படும்.
தமிழ் என்னும் பெயர் எங்ஙனம் திரவிடம் என்று திரிந்ததோ, அங்ஙனமே தமிழாகிய
மொழியும் பிற திரவிட மொழிகளாய்த் திரிந்ததென்க.
தலைக்கழகக் காலத்தில், தமிழ், செந்தமிழ் கொடுந்தமிழ் என இரண்டாக
வகுக்கப்பட்டது. இவை வழங்கும் நாடுகளும் செந்தமிழ் இலக்கணம் நிரம்பிய
சிறந்த வழக்கான தமிழ் செந்தமிழ், அது திரிந்தது கொடுந்தமிழ். செம்மை
நேர்மை; கொடுமை வளைவு. செங்கோல் கொடுங்கோல் என்னுஞ் சொற்களை நோக்குக.
செந்தமிழ்ச் சொற்கள், இயற்சொல் (Primitives) திரிசொல் (Derivatives) என
இரண்டாக வகுக்கப்பட்டன. இயல்பான சொல் இயற்சொல்; அதினின்று திரிக்கப்பட்ட
சொல் திரிசொல். கிள், சேர் என்பன இயற்சொற்கள்; கிள்ளை, சேரி என்பன
திரிசொற்கள். இயற்சொல் வேறு; வேர்ச்சொல் வேறு; பகுதியும் வேறு. கிள்
என்பதற்குக் கில் என்பதும், சேர் என்பதற்குச் சே என்பதும் வேர்ச்
சொற்களாம். வேர்ச்சொல் முந்தினது, இயற்சொல் பிந்தினது. இற்றை
யியற்சொற்கள் தோன்றாத முதற்காலத்தில் வேர்ச் சொற்களே இயற்சொற்களாயும்,
இயற்சொற்களே திரிசொற்களா யுமிருந்தன. வேர்ச்சொற்கள் (1) ஆணிவேர்ச்
சொற்கள் (primary roots), (2) பக்கவேர்ச் சொற்கள் (secondary roots), (3)
சல்லி வேர்ச் சொற்கள் (tertiary roots) என மூவகைப்படும். வேர்ச்
சொற்கட்கும் மூலமான விதைச் சொற்கள் என்பன உண்டு. அவையே சுட்டு
விளக்கத்திற் கூறப்பட்ட ஐஞ்சுட்டுகள். பகுதி என்பது வேர்ச் சொல்லாயும்
இயற்சொல்லாயும் திரிசொல்லாயும் இவற்றின் மிகைபாடாயும் பகு சொல்லின்
முதனிலையாயிருப்பது. இவற்றிற் கெடுத்துக்காட்டுகளை, முறையே, கில்லினான்
கிள்ளினான் கிளைத்தான் கிளைப்பட்டான் என்னும் பகுசொற்களிற் காண்க.
இவற்றின் நுட்பங்கள் செந்தமிழ்ச் சொல்லியல் நெறி முறைகள் என்னும் நூலில்
விளக்கப்படும். இங்ஙனமெல்லாம் சொன் மூலங்களை அடிநிலை வரைக்குமே ஆராய்ந்து
செல்லத் தமிழில்தான் இயலும். ஆரிய நூல்களில் வேர்ச்சொற்களாகக்
காட்டப்படுபவற்றிற் பல திரிசொற்களும் அவற்றின் திரிபுகளுமே யென்றறிக.
கொடுந்தமிழ்ச் சொற்கள் செந்தமிழ் நாட்டைச் சூழப் பல திசையிலும்
வழங்கினமையின் திசைச்சொற்க ளெனப்பட்டன.
திரவிடத்தாய்
மொழி ஞாயிறு ஞா. தேவநேயப் பாவாணர்
பழந்தமிழர் தம் முன்னோரைத் தென்புலத்தார் என்றமையாலும், தெற்கே
அமிழ்ந்துபோன குமரிநாடே தமிழர் தொல்லகம் என்பது ணரப்படும். எதிர்த்
திசைகளைக் குறிக்கும் போது கிழமேல் தென்வடல் என்று கூறுவதே மரபு;
மேல்கிழக்கு வடதெற்கு என்று கூறுவது மரபன்று. நாகரிக மக்கள் கீழிருந்தே
மேற்செல்ல வேண்டியிருப்பதாலும், கதிரவன் கிழக்கே தோன்றி மேற்கே
மறைவதாலும் கிழக்கு முற்கூறப்பட்டது. தமிழர் தெற்கேயிருந்தே வடக்கு
வந்தவராதலின் தெற்கு முற்கூறப்பட்டது என்க.
பண்டைக் காலத்தில் நாட்டுப் பெயர்களும் மொழிப் பெயர்களும் பெரும்பாலும்
'அம்' ஈறு பெற்றே வழங்கின. எ-டு: சிங்களம், கடாரம், ஆரியம். தமிழும்
'தமிழம்' என வழங்கிக் குலத்தையும் நாட்டையும் மொழியையுங் குறித்தது.
தமிழக் கூத்து தமிழ வண்ணான் என்னும் புணர்மொழிகளில், தமிழ் என்னுஞ்சொல்
அகரச்சாரியை பெற்றுப் புணர்ந்ததென்று கொள்வதைவிட, தமிழம் என்னுஞ் சொல்லே
நிலைமொழியாக நின்று ஈறுகெட்டுப் புணர்ந்ததென்று கொள்வது சாலச் சிறந்தது.
தமிழம் என்பது குலமும் நாடும் மொழியும் ஆகிய மூன்றையும் குறிக்குஞ்
சொல்லாதலின், தெளிவின் பொருட்டு நாட்டைக் குறிக்கும்போது தமிழகம் என
வழங்கினர்.
வடநாட்டு ஆரிய (சமஸ்கிருத) நூல்களில் திரவிடம் என்னும் சொல் முதலாவது
த்ரமிளம் என்றே வழங்கி வந்தது. ழகரம் வடமொழியிலில்லை. சில உயிர்மெய்ம்
முதல்களை ரகரஞ் சேர்த்து, த்ர ப்ர எனப் புணரெழுத்துகளாகத் திரிப்பது
வடநூலார் வழக்கம். எ-டு: படி - ப்ரதி, பவளம் - ப்ரவளம். இதனால், தமிழம்
என்னுஞ் சொல் த்ரமிளம் எனத் திரிந்தது இயல்பே. பின்பு அது நாளடைவில்
த்ரமிடம் த்ரவிடம், எனத் திரிந்தது. ள - ட, ம - வ, போலி. த்ரவிடம் என்பது
மெய்ம் முதலாதலின் தமிழில் திரவிடம் என்றாகிப் பின்பு திராவிடம் என
நீண்டு வழங்குகின்றது.
கால்டுவெல் கண்காணியார் குமரிநாட்டுச் சரித்திரத்தையும்
தொல்காப்பியத்தையும் மேற்கணக்கு நூல்களையும் அறியாத வராதலின், தமிழரை
வடக்கிருந்து வந்தவராகவும் ஆரியரால் நாகரிகமடைந்தவராகவும் கொண்டு
த்ரமிளம் என்னும் வடசொல்லினின்று தமிழ் என்னுஞ் சொல் பிறந்ததென்று
கூறினார். ஆனால், பண்டிதர் கிரையர்சன் இதை மறுத்துத் தமிழம் என்பதே
த்ரவிடம் என்பதன் மூலம் எனத் தமது இந்திய மொழியாராய்ச்சி (Linguistic
Survey of India) என்னும் நூலில் நாட்டியுள்ளார். ஆண்டுக் காண்க.
தமிழுக்குத் திரவிடம் என்னும் பெயர் தமிழ்நாட்டில் வழங்காமையானும், தமிழ்
என்னும் வடிவத்தை யொட்டிய பெயர்களே மேனாட்டிலும் வடநாட்டிலும்
பழங்காலத்தில் வழங்கி வந்தமையாலும், திரவிட மொழிகளெல்லாம் ஒரு காலத்தில்
தமிழாகவே யிருந்தமையானும், தமிழம் என்னும் பெயரே திரவிடம் எனத் திரிந்தது
என்று தெளியப்படும்.
தமிழ் என்னும் பெயர் எங்ஙனம் திரவிடம் என்று திரிந்ததோ, அங்ஙனமே தமிழாகிய
மொழியும் பிற திரவிட மொழிகளாய்த் திரிந்ததென்க.
தலைக்கழகக் காலத்தில், தமிழ், செந்தமிழ் கொடுந்தமிழ் என இரண்டாக
வகுக்கப்பட்டது. இவை வழங்கும் நாடுகளும் செந்தமிழ் இலக்கணம் நிரம்பிய
சிறந்த வழக்கான தமிழ் செந்தமிழ், அது திரிந்தது கொடுந்தமிழ். செம்மை
நேர்மை; கொடுமை வளைவு. செங்கோல் கொடுங்கோல் என்னுஞ் சொற்களை நோக்குக.
செந்தமிழ்ச் சொற்கள், இயற்சொல் (Primitives) திரிசொல் (Derivatives) என
இரண்டாக வகுக்கப்பட்டன. இயல்பான சொல் இயற்சொல்; அதினின்று திரிக்கப்பட்ட
சொல் திரிசொல். கிள், சேர் என்பன இயற்சொற்கள்; கிள்ளை, சேரி என்பன
திரிசொற்கள். இயற்சொல் வேறு; வேர்ச்சொல் வேறு; பகுதியும் வேறு. கிள்
என்பதற்குக் கில் என்பதும், சேர் என்பதற்குச் சே என்பதும் வேர்ச்
சொற்களாம். வேர்ச்சொல் முந்தினது, இயற்சொல் பிந்தினது. இற்றை
யியற்சொற்கள் தோன்றாத முதற்காலத்தில் வேர்ச் சொற்களே இயற்சொற்களாயும்,
இயற்சொற்களே திரிசொற்களா யுமிருந்தன. வேர்ச்சொற்கள் (1) ஆணிவேர்ச்
சொற்கள் (primary roots), (2) பக்கவேர்ச் சொற்கள் (secondary roots), (3)
சல்லி வேர்ச் சொற்கள் (tertiary roots) என மூவகைப்படும். வேர்ச்
சொற்கட்கும் மூலமான விதைச் சொற்கள் என்பன உண்டு. அவையே சுட்டு
விளக்கத்திற் கூறப்பட்ட ஐஞ்சுட்டுகள். பகுதி என்பது வேர்ச் சொல்லாயும்
இயற்சொல்லாயும் திரிசொல்லாயும் இவற்றின் மிகைபாடாயும் பகு சொல்லின்
முதனிலையாயிருப்பது. இவற்றிற் கெடுத்துக்காட்டுகளை, முறையே, கில்லினான்
கிள்ளினான் கிளைத்தான் கிளைப்பட்டான் என்னும் பகுசொற்களிற் காண்க.
இவற்றின் நுட்பங்கள் செந்தமிழ்ச் சொல்லியல் நெறி முறைகள் என்னும் நூலில்
விளக்கப்படும். இங்ஙனமெல்லாம் சொன் மூலங்களை அடிநிலை வரைக்குமே ஆராய்ந்து
செல்லத் தமிழில்தான் இயலும். ஆரிய நூல்களில் வேர்ச்சொற்களாகக்
காட்டப்படுபவற்றிற் பல திரிசொற்களும் அவற்றின் திரிபுகளுமே யென்றறிக.
கொடுந்தமிழ்ச் சொற்கள் செந்தமிழ் நாட்டைச் சூழப் பல திசையிலும்
வழங்கினமையின் திசைச்சொற்க ளெனப்பட்டன.
திரவிடத்தாய்
மொழி ஞாயிறு ஞா. தேவநேயப் பாவாணர்
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக