அரசு கொலைகள் துப்பாக்கிச்சூடு மோதல்கொலை encounter

aathi tamil <aathi1956@gmail.com>	15/4/16
பெறுநர்: எனக்கு

நின்று கொல்லும் நீதிமன்றம்
அன்றே கொல்லும் அரசு
பூங்குழலி
மனித உரிமைகள் ஒட்டுமொத்தமாக மறுக்கப்பட்ட இடமொன்று உண்டு. அதிகாரத்தை
சட்டைப் பையில் போட்டுக் கொண்டு, மனித உயிர்களை வேட்டையாடும் மிருகங்களே
அங்கு நிறைந்திருக்கின்றன. ஆதிக்கவாதிகளுக்கு வாலாட்டியபடியே எலும்புத்
துண்டுகளுக்காக - எந்தத் திசையிலும் அவை மனித வேட்டைக்குக் கிளம்பும்.
அதிகாரத்திற்கு அடிபணிய மறுப்பவர்களின் முடிவு, வதைக் கூடங்களில்
எழுதப்படும். உரிமைகளை நசுக்கவும் உயிரைக் குடிக்கவும் வெறிபிடித்து
அலையும் காவல் துறை எனும் சீருடை மிருகங்களிடம் கவனமாக இருங்கள்...
காரணம், எல்லாவற்றுக்கும் உயிரே முதன்மை. உயிர் வாழ்வதற்கான உரிமையே மனித
உரிமைகளில் முதன்மையானது.
சட்டங்களின் அடிப்படையில் நீதிமன்றங்கள் அளிக்கும் மரண தண்டனைகளை
எதிர்த்து உலகெங்கும் உரத்த குரல்கள் எழுப்பப்படுகின்றன. இந்தியாவிலும்
மரண தண்டனை ஒழிக்கப்பட வேண்டும் என்பதற்காக நாடு தழுவிய அளவில் பெரிய
இயக்கங்கள் செயல்படுகின்றன. ஆனால், இந்த மரண தண்டனைகளை விடவும் மிகக்
கொடியதாக, கேள்வியற்றதாக, எந்தவித விசாரணையோ, வாத எதிர்வாதங்களோ இன்றி,
காவல் துறையினரால் நேரடியாக சில மரண தண்டனைகள் நிறைவேற்றப்படுகின்றன -
மோதல் சாவுகள் (என்கவுன்டர்) என்ற பெயரில்!
இந்தியாவை ஆங்கிலேயர் ஆண்ட காலத்தில், ஆங்கிலேய ஆட்சிக்கு எதிராகக்
கிளர்ந்து எழுபவர்களை ஒடுக்க, கண்ட இடத்தில் சுடும் அதிகாரம் காவல்
துறைக்கு வழங்கப்பட்டிருந்தது. இன்று அது போன்ற எந்த சட்டப்பூர்வ
அதிகாரமும் இன்றியே, காவல் துறை நினைத்தவர்களை எல்லாம் சுட்டுக்
கொல்கிறது. இந்திய குற்றவியல் சட்டத்தின் 7ஆவது பிரிவு, ‘ஒரு காவல் துறை
அதிகாரி, தற்காப்புக்காக ஒருவரை சுட்டுக் கொல்லலாம்' எனச் சொல்வதை
தங்களுக்கு சாதகமாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டு, தொடர் கொலைகளை தற்காப்பு
என்ற பெயரில் காவல் துறையினர் நடத்தி வருகின்றனர். ‘தற்காப்புக்காக
சுடுவதென்றால், கையிலோ, காலிலோ சுட்டு செயலற்றவராக ஆக்கலாம். ஆனால்,
திட்டமிட்டே சாகும்படி சுடுகின்றனரே தவிர தற்செயலாகவோ, பாதுகாப்புக்காகவோ
அல்ல’ என்று மனித உரிமையாளர் சுதா ராமலிங்கம் கூறுவது மிக நியாயமானது.
காவல் துறையின் மோதல் சாவுகள் தொடங்கியது அண்மையில் அல்ல. இந்தியா
விடுதலை பெற்றதாக அறிவிக்கப்பட்டபோது, ‘அதிகாரம் மட்டுமே கைமாறி
இருப்ப'தாகக் கூறினார் பெரியார். அது முற்றிலும் உண்மை என்பதற்கு
சான்றளிப்பதைப் போல, 1948 ஆம் ஆண்டு சேலம் சிறையில் 21 கம்யூனிஸ்டுகள்
சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர். பெரியார் மட்டுமே அந்தப் படுகொலைகளை வன்மையாகக்
கண்டித்தார். அன்று நான்கு சுவர்களுக்குள் எவரும் அறியாமல் நடந்த
கொலைகள், இன்று எவ்விதத் தயக்கமுமின்றி நட்ட நடு வீதியில் மக்கள்
திரளுக்கு இடையே, இரவு பகல் பாராது வெளிப்படையாக நடக்கின்றன. ஆனால்,
யாருடைய மனசாட்சியையும் இந்த அப்பட்டமான கொலைகள் உலுக்குவதில்லை.
ஆங்கிலேய அரசின் காவல் துறையினர் எவ்வாறு மக்கள் நேயமற்ற
மூர்க்கத்தனத்துடனும் அதிகார வெறியுடனும் செயல்பட்டனரோ, அதற்கு
சிறிதளவும் குறையாமல், சொல்லப் போனால் அதைவிட அதிகமாக இன்று விடுதலை
பெற்ற இந்திய ஜனநாயக அரசின் காவல் துறையினர், மக்களை அடிமைகள் எனவும்
அடிமைகளின் உயிர் துச்சமெனவும் கருதி வெறியாட்டத்தில் ஈடுபடுகின்றனர்.
1970களின் தொடக்கத்தில் நக்சலைட் இயக்கத்தைச் சேர்ந்த அப்பு, காவல்
துறையினரால் கொல்லப்பட்டதாக செய்தி பரவிய போது, அது நம்ப இயலாத ஒன்றாகவே
பார்க்கப்பட்டது. இன்று வரையில் அப்பு எப்படி கொல்லப்பட்டார் என்பதும்,
அவர் கதி என்ன ஆனது என்பதும் வெளிவராத செய்தியாகவே உள்ளது. பின்னர்,
சீவலப்பேரி பாண்டி தப்பியோட முயன்றபோது சுட்டுக் கொல்லப்பட்டதாக செய்தி
வெளியானபோது, அதற்கு மிக குழப்பமான எதிர்வினைகளே ஏற்பட்டன. நாடறிந்த ஒரு
குற்றவாளி; ஏற்கனவே ஒரு முறை தப்பி ஓடியவர்; பல கொலைகளை செய்ததாக குற்றம்
சாட்டப்பட்டவர்; காவல் துறைக்கு பெரும் சவாலாக நீண்ட நாட்கள் தலைமறைவாக
இருந்தவர் என்பது போன்ற காரணங்களால், அவர் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டபோது
எவ்விதத்தில் எதிர் வினையாற்றுவதென மனித உரிமை இயக்கங்களுக்கிடையேகூட
பெரும் விவாதங்கள் நடைபெற்றன.
பின்னர் எண்பதுகளின் தொடக்கத்தில் சென்னையில் ஓர் அரசியல் கூட்டத்தில்
பங்கெடுக்க வந்த பாலன் எனும் இளைஞர், தமிழக காவல் துறையினரால் கைது
செய்யப்பட்டு, கடுமையான துன்புறுத்தலுக்குப் பிறகு சுட்டுக்
கொல்லப்பட்டபோது, அது தமிழகமெங்கும் பெரும் அதிர்ச்சி அலைகளையும் ஒருவித
அச்ச உணர்வையும் தோற்றுவித்தது. பாலனின் கால் நரம்புகள்
வெட்டப்பட்டதாகவும், அவர் கொடூரமாக சித்ரவதைக்குள்ளாக்கப்பட்டதாகவும்
வெளியான செய்திகள், மனித உரிமை இயக்கங்களின் பெரும் கண்டனத்திற்கு
உள்ளாயின. பாலனின் கொலையைத் தொடர்ந்து தருமபுரி மாவட்டமெங்கும்
நக்சலைட்டுகள் என முத்திரை குத்தப்பட்டு, ஒன்றுமறியாத இளைஞர்கள்
வேட்டையாடப்பட்டனர். அப்போது பழ. நெடுமாறன் தலைமையில் உண்மை அறியும் குழு
ஒன்று அப்பகுதிகளுக்குச் சென்று விசாரணைகளை நடத்தி அறிக்கை அளித்தது.
பிறகு அரசு தலையிட்டு, அக்கொலைகளுக்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது. பாலன்
கொலை யைப் பின் தொடர்ந்த காவல் துறையின் அட்டூழியங்கள் ஏற்படுத்திய
அதிர்வலைகள் அடங்க நெடுநாட்களாயின.
இப்படிப் பல ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை நடந்த அல்லது நடத்தப்பட்ட மோதல்
சாவுகள், அண்மைக் காலமாக ஆண்டுக்கு இத்தனை என்று கணக்கெடுக்கும் அளவிற்கு
சாதாரணமாக நடத்தப்படுகின்றன. மாறி மாறி வரும் தி.மு.க., அ.தி.மு.க. ஆகிய
இரு அரசுகளுமே காவல் துறைக்கு கட்டுப்பாடற்ற சுதந்திரத்தை வழங்கி
அவர்களின் கொடுஞ்செயல்களைப் போற்றி சன்மானங்களையும், பதவி உயர்வுகளையும்
அளிக்கின்றன. வெங்கடேசப் பண்ணையார் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டபோது அதற்காக
குரல் கொடுத்து, அதை அரசியலாக்கி, அவரது மனைவிக்கு நாடாளுமன்றத்
தேர்தலில் நிற்க வாய்ப்பளித்து, அவரை தமது கட்சி நாடாளுமன்ற
உறுப்பினராகவே ஆக்கிக் கொண்ட தி.மு.க. பதவியேற்று 10 மாதங்களுக்குள் 8
மோதல் சாவுகள்; 13 காவல் நிலைய சாவுகள் (Custodial Death). மே 9, 2006
உருண்டை ராஜன் கன்னியாகுமரி; சூன் 7, 2006 நாகூர் மீரான் சென்னை; ஆகஸ்டு
2, செந்தில் குமார் திருப்போரூர், சென்னை; அக்டோபர் 2, முட்டை ரவி -
திருச்சி; நவம்பர் 18, கொர கிருஷ்ணன் - காஞ்சி; டிசம்பர் 12, பங்க்
குமார் - சென்னை; சனவரி 13, டோரி மாரி - மேலூர்; பிப்ரவரி 5, மணல்மேடு
சங்கர் - மயிலாடுதுறை.
கடந்த 5 ஆண்டுகளுக்குள் கிட்டத்தட்ட 60 பேர் காவல் துறையினரால் மோதல்
சாவு என்ற பெயரால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டுள்ளனர். அதிரடிப்படைத் தலைவராக
இருந்து வீரப்பனைச் சுட்டுக் கொன்ற விஜயகுமாரின் தலைமையில் நடந்த மோதல்
சாவுகள் மட்டும் 12. அவருக்கு அடுத்த நிலையில் அந்தப் ‘பெருமை'யைப்
பெறுபவர் சங்கராச்சாரி கைதில் புகழ் பெற்ற பிரேம்குமார். சீவலப்பேரி
பாண்டியை சுட்டுக் கொன்றதில் தொடங்குகிறது, இவரது மோதல் சாவு வரலாறு. ஆக
யார் ஆட்சிக்கு வந்தாலும் காவல் துறை தான் செய்ய நினைத்ததை
செய்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. அதற்கு மிக முக்கியமாக இரண்டு காரணங்கள்
இருக்கின்றன. ஒன்று நேர்மையற்ற அரசியல் கட்சிகள், தங்களின் மோசடி
செயல்களுக்கு காவல் துறையையே நம்பி ஆட்சி நடத்துகின்றன. அதனால் காவல்
துறையினரை தட்டிக் கேட்கவோ, கண்டிக்கவோ வக்கற்று இருக்கின்றன.
இரண்டாவது மிக முக்கிய காரணம், சுட்டுக் கொல்லப்பட்டவர்கள் பெரும்பாலும்
ரவுடிகளாக, குற்றவாளிகளாக அறியப்பட்டவர்கள் என்பதால், அவர்களை
சுட்டுக்கொல்வதற்கு கற்பிக்கப்படும் நியாயங்கள். ஆனால், பெரும்
‘தாதா'க்களாக வலம்வரும் இந்த குற்றவாளிகளை உருவாக்கி வளர்த்து விடுவதில்
அரசியல் கட்சிகள், காவல் துறை இரண்டிற்கும் சம பங்கு உள்ளது என்பதை
யாரும் மறுக்க முடியாது. அரசியல்வாதிகளுக்காகப் பலவித குற்றங்களை அவர்கள்
செய்யும்போது, காவல் துறையின் உதவியோடு அவர்களை தண்டனையிலிருந்து
காக்கும் அரசியல் கட்சிகள், ஒரு கட்டத்திற்குப் பிறகு அதே குற்றவாளிகள்
இவர்களுக்கு தேவையற்றவர்களாக ஆகிவிடும் போதோ அல்லது இவர்களின்
கட்டுப்பாட்டை மீறி வளர்ந்துவிடும்போதோ, அதே காவல் துறையின் உதவியோடு
மோதல் சாவுகள் என்ற பெயரில் அரசியல் கட்சிகள் அவர்களை ஒழித்துக்
கட்டிவிடுகின்றன.
இதற்கு மிகச் சிறந்த சான்று அயோத்தியாகுப்பம் வீரமணி. அ.தி.மு.க.
ஆட்சியில், தி.மு.க. நடத்திய பேரணியில் ஊடுருவி குழப்பம் விளைவிக்கவும்,
அதை காரணமாக வைத்து அடிதடி, துப்பாக்கிச் சூடு என தி.மு.க.வினரை அடித்து
விரட்டவும் பயன்படுத்தப்பட்ட அயோத்தியாகுப்பம் வீரமணி
சுட்டுக்கொல்லப்பட்டதும் அதே அ.தி.மு.க. ஆட்சியில்தான். பல முறை சரணடைய
விரும்புவதாக சொல்லி அனுப்பியும் அதற்கான எந்த முயற்சியிலும் இறங்காமல்,
சுட்டுக்கொல்லப்பட்ட வீரப்பனின் கதையும் இது போன்றதே. வீரமணியின் கதை
சுருக்கமானது என்றால், வீரப்பனின் கதை சற்றே விரிவானது. ஆனால்,
அடிப்படையில் இருவருமே அரசியல்வாதிகளால் வளர்க்கப்பட்டு, அவர்களின்
நலன்களுக்காகப் பயன்படுத்தப்பட்டு, அவர்களுக்கே தலைவலியான பிறகு காவல்
துறையினரால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டவர்கள் என்பது வெளிப்படையான உண்மை.
இப்படி சுட்டுக் கொல்லப்படும் சமூகக் குற்றவாளிகளாக அறியப்பட்டவர்களின்
சாவு பெறும் முக்கியத்துவம்கூட, காவல் துறையினரால் இதே விதத்தில்
சுட்டுக் கொல்லப்படும் ரவீந்திரன், சிவா போன்ற மனித உரிமையாளர்களின் சாவு
முக்கியத்துவம் பெறுவதில்லை என்பது மற்றொரு வேதனை. ஊடகங்களும் அதை ஒரு
பத்தி செய்தியாகவே பார்க்கின்றன. தருமபுரி மாவட்டத்தின் கிராமங்களில்
மனித உரிமைப் பணிகளில் ஈடுபட்டிருந்த ரவீந்திரனை 2000 ஆம் ஆண்டு
மரண்டஹள்ளி எனும் ஊருக்கு அருகிலுள்ள வனப்பகுதியில் காவல் துறை சுட்டுக்
கொன்றது. அந்த நிகழ்விற்கு ஒரே நேரடி சாட்சியான சிவா என்ற பார்த்திபன்.
பின்னர், 2002 ஆம் ஆண்டு அதே தருமபுரி மாவட்டம் ஊத்தங்கரையில் நக்சல்
இயக்கத்தினர் என 26 இளைஞர்கள் ‘பொடா'வில் கைது செய்யப்பட்டபோது, இவர்
மட்டும் தப்பியோட முயன்றதாகச் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார். காவல் துறை
தனக்கு எதிரான சாட்சிகளை ஒருபோதும் விட்டுவைப்பதில்லை.
தமிழ்த் தீவிரவாதிகள் என முத்திரை குத்தப்பட்ட ராஜாராம், சரவணன் இருவரும்
கைது செய்யப்பட்டு, நீதிமன்றத்தின் முன்பு நிறுத்தப்பட்டு, மீண்டும்
சிறைக்கு அழைத்துச் செல்லப்படும் வழியில் சென்னை கோட்டூர்புரத்தில்
சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர். மாலை 4.10 மணிக்கு சைதாப்பேட்டை
நீதிமன்றத்திலிருந்து அவர்கள் கிளம்பியதாகப் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது.
ஆனால், அவர்கள் கோட்டூர்புரத்தில் இரவு 7.30 மணிக்கு கொல்லப்பட்டுள்ளனர்.
சைதாப்பேட்டையிலிருந்து கோட்டூர்புரத்திற்கு ஜீப்பில் வருவதற்கு
அதிகபட்சம் 20 - 30 நிமிடங்கள் மட்டுமே ஆகும்.
ஏறத்தாழ 3 மணி நேர இடை வெளியில் என்ன நடந்தது என்பது அப்போது பெரும்
கேள்வியாக்கப்பட்டது. ஏறத்தாழ 5.30 மணியிலிருந்தே கோட்டூர்புரத்தில்
போக்குவரத்தை தனது கட்டுப்பாட்டில் காவல் துறை கொண்டு வந்துவிட்டதாகச்
சொல்லப்பட்டது. போக்குவரத்து நெரிசல் மிகுந்த அச்சாலையில், நிகழ்வு நடந்த
நேரத்தில், போக்குவரத்தே இல்லை என்பது அப்பட்டமான பொய். இதுபோன்ற பொய்களை
நம்புவதற்கு மக்களை ஏற்கனவே மூளைச்சலவை செய்துவிட்டன, அரசும் காவல்
துறையும்.
ஒவ்வொரு மோதல் சாவின்போதும் காவல் துறையினருக்கு இடது கையில்தான்
அடிபடுகிறது. ஒரு காவலர்கூட இதுவரை இத்தகு மோதல் சாவில்
கொல்லப்பட்டதில்லை. இவை அனைத்தும் அப்படி ஒரு மோதல் சாவு நடப்பதற்கு முன்
காவல் துறை எவ்வாறு மிகுந்த நேர்த்தியான திட்டமிடுதலுடன் செயல்படுகிறது
என்பதையே உறுதிப்படுத்துகின்றன.
1997 ஆம் அண்டு ஆந்திர சிவில் உரிமைக் கழகத்தின் புகாரின் பேரில்
ஆந்திராவில் அந்த ஆண்டு நடந்த மோதல் சாவுகள் குறித்து விசாரணை நடத்திய
தேசிய மனித உரிமைகள் ஆணையம், மோதல் சாவுகள் நடந்தால் பின்பற்றப்பட
வேண்டிய வழிமுறைகள் குறித்து சில பரிந்துரைகளை அளித்தது. ஆனால், அந்தப்
பரிந்துரைகள் எதுவும் முறையாகப் பின்பற்றப்படுவதில்லை.
அப்பரிந்துரைகளின்படி, பிரேத பரிசோதனையை ஒளிப்படம் எடுக்க வேண்டும்.
பெயரளவில் நடக்கும் பிரேத பரிசோதனையை அதே பெயரளவில் ஒளிப்படமும்
எடுத்துவிட்டு, அவசரம் அவசரமாக சுட்டுக் கொல்லப்பட்டவரின் உடலை எரித்து
விடுவதே காவல் துறையின் வழக்கமாக இருக்கிறது. இத்தகு மோதல் சாவில்
ஈடுபடும் காவல் துறை அதிகாரிகளின் மீது விசாரணை நடத்தப்பட்டு, அவர்கள்
தங்களை குற்றமற்றவர்கள் என்று உறுதி செய்யும் வரை, அவர்களுக்கு
அதிகாரப்பூர்வமாக எந்தவித பதவி உயர்வும், விருதுகளும் அளிக்கக் கூடாது