|
16/5/14
 | | ||
ஊர் வாரியாக அவர்களைப் பிரித்தபோது, தாங்கள் தங்கள்
உறவினர்களுடன் வேலை செய்வோம் என்று நம்பினார்கள். ஆனால்,
அந்தக் களவாணியாக மாறிய கங்காணி காளியப்பன்
வெள்ளையனின் மனநிலை அறிந்தவன் என்பதால் அவர்களைப்
பிரித்து வெவ்வேறு இடங்களுக்கு அனுப்பிவைத்தான்.
ஒரே ஊர்க்காரர்கள் ஒரே இடத்தில் இருந்தால் அவர்கள்
ஒன்றாகச் சேர்ந்து எதிர்ப்பு வேலைகளைச் செய்வார்கள்
என்று எண்ணியே அவ்வாறு செய்தான்.
முட்புதர்கள், அடர்ந்த வனங்கள், சூரிய ஒளியே படாத
இருள்சூழ்ந்த காடுகள், விஷப் பூச்சிகள், பாம்புகள்
பெருகியிருந்த இடங்கள் என அனுப்பப்பட்டார்கள். மக்கள்
நடமாட்டமே இல்லாத இடங்களில் திறந்தவெளிகளில்
அமைக்கப்பட்ட ஓலைக் குடிசைகள்தான் அவர்கள் வாழும்
இடங்களாக இருந்தன. விஷப்பூச்சிகளாலும், நச்சுப்
பாம்புகளாலும் கடிக்கப்பட்டும் கொடிய நோயாலும்
மரணமடைந்தவர்களும் உண்டு!
இந்தியாவிலிருந்து முதன் முதலாகக் கைவினைக்
கலைஞர்களை 12.3.1729 அன்று மொரீசியஸ் நாட்டிற்குப்
பாண்டிச்சேரியிலிருந்து அழைத்து வந்தவர்கள்
பிரெஞ்சு ஆட்சியாளர்கள்தான்! அப்பொழுது மொரீசியஸ்
பிரெஞ்சு அரசின் கட்டுப்பாட்டிலிருந்தது.
தொண்ணூறு ஆண்டுகள் கடந்த பின்பு 1810-ஆம் ஆண்டில்
இங்கிலாந்து அரசு அத்தீவை பிரெஞ்சு அரசிடமிருந்து கைப்பற்றியது.
ஐநூறு கூலிகள் முதன் முதலாக 1829-ஆம் ஆண்டில்
சென்னையிலிருந்து மொரீசியசுக்கு அழைத்து வரப்பட்டனர்.
1834-ஆம் ஆண்டு முதல் 1924 வரை 4 லட்சத்து 50 ஆயிரம்
பேர்கள் ஒப்பந்தக் கூலி ஆட்களாக
அங்கு அழைத்து வரப்பட்டனர். மும்பை,
கொல்கத்தா துறைமுகங்களிலிருந்தும் அழைத்து வரப்பட்டனர்.
இப்பொழுது அந்நாட்டில் பதினாறு லட்சம் தமிழர்கள்
வாழ்கிறார்கள். அவர்களில் பலர் உயர் அரசுப் பதவிகளிலும்,
ஆசிரியர்கள், மருத்துவர்கள், பொறியாளர்கள்,
ஆலை அதிபர்களாகவும், வணிகர்களாகவும், சட்டமன்ற
உறுப்பினர்களாகவும், அமைச்சர்களாகவும்
செயல்புரிகின்றனர். எல்லாத் துறைகளிலும் தமிழர்களின்
ஆதிக்கம் உள்ளது.
அடர்ந்த வனப் பகுதியாகவும், முட்புதர்கள் மண்டிய
நிலமாகவும், மேடுபள்ளமாகவும் இருந்த அந்நாட்டின்
பெரும்பகுதியை இரவு பகலென்று பாராமல் வசதிகள் ஏதும்
இல்லாத நிலையிலும் கடுமையாக உழைத்து அந்நாட்டைப்
பொன்விளையும் பூமியாக மாற்றியவர்கள்
தமிழ்நாட்டிலிருந்து சென்ற தமிழர்கள்தான்!
இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு மொரீசியஸ் நாட்டு நண்பர்
பழனியாண்டி என்பவர் எங்கள் இல்லத்திற்கு வந்திருந்தார்.
தங்களின் முன்னோர்கள் சவால்களைக் கடந்து,
சூழ்நிலைகளை அனுசரித்து வாழவில்லை என்றால்,
தமிழர்களின் நிலை வேதனையாக இருந்திருக்கும்
என்று கூறினார். அந்நாட்டு அறிஞர்
பழனிசாமி படையாச்சி என்பவர் எழுதிய அஞ்சலை என்ற நாடக
நூலை என்னிடம் கொடுத்தார். அஞ்சலை என்ற அந்தப் பெண்
மொரீசியஸ் நாட்டுத் தொழிலாளர்களின்
முன்னேற்றத்திற்கு முக்கியக் காரணமாகக்
கருதப்படுகிறார். அவளுடைய வீர வரலாறு அந்நாட்டுத்
தொழிலாளர்களின் வா-ழ்க்கையுடன் பின்னிப் பிணைந்துள்ளது.
கொடுக்கும் கூலியோ மிகமிகக் குறைவு. மழை வந்தாலும்,
சூறைக்காற்று அடித்தாலும், வெயிலடித்தாலும்
உள்ளே இருக்க முடியாத குடிசைகள். அடிப்படைச் சுகாதார
வசதிகளோ, கழிப்பிடங்களோ, கல்விக் கூடங்களோ, குடிநீர்
வசதியோ, சாலை வசதியோ இல்லாத நிலையிலும் கடுமையாக
உழைத்தனர். ஆரம்பத்தில் சிறிது காலம் பொறுமையாக
இருந்தவர்கள் நிலைமை சீராகாததைக் கண்டு 1829&ஆம்
ஆண்டிலேயே எதிர்க் குரல் எழுப்பினர். அவர்களை மீண்டும்
தாயகம் அனுப்ப நிர்வாகம் முயன்றும் அவர்கள்
போராடினார்கள். அப்பொழுது ஆலை அதிபர்களின் மத்தியில்
சிறிது மனமாற்றம் ஏற்பட்டது. ஆனாலும் பலனில்லை.
சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பே மாதம் இருபது ரூபாய்
என்று கூலி நிர்ணயம் செய்ததைச்
சர்க்கரை ஆலை அதிபர்களும், கரும்புத் தோட்ட அதிபர்களும்
ஏற்றுக் கொண்டனர். ஆனால், பதினெட்டு ரூபாய்
மட்டுமே மாதக் கூலியாகக் கொடுக்கப்பட்டது.
பதினெட்டு ரூபாய் மாதக் கூலி என்று நிர்ணயம்
செய்ததை ஏற்றுக் கொண்டும் பதினேழு ரூபாய்
மட்டுமே கொடுத்தனர்.
தாங்கள் வளர்க்கும் கால்நடைகளுக்குத் தீவனமாகப்
பயன்படுத்தக் கரும்புத் தோட்டத்திலுள்ள
சோகைகளை எடுத்துச் செல்ல அனுமதி மறுக்கப்பட்டது.
தொழிலாளர்கள் நல ஆணையர் முன் ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டக்
கூலியையும், சலுகைகளையும் வழங்க மறுத்தனர்.
நிர்வாகத்தினர் செய்யும் அநியாயங்களைப் பற்றிப்
பேசினாலோ, விமர்சித்தாலோ பணிநீக்கம் செய்தனர்.
திருட்டுக் குற்றம் சுமத்திச் சிறையில் தள்ளினர்.
கூலி உயர்வும் கிடையாது. குடிநீர் வசதியும்
கிடையாது. குடிசைகளையும் சீரமைத்துத் தர முடியாது.
எந்த வசதியும் செய்து தர முடியாது.
உடனே கலைந்து அவரவர்கள் பணிபுரியும் இடத்திற்குச்
செல்லுங்கள். இல்லாவிட்டால் நடக்கும் விளைவுகள் மோசமாக
இருக்கும் என்று ஆலையின் துணை மேலாளர் எச்சரித்தான்.
கூட்டத்தினர்
சற்றுநேரம்
அமைதியாக
இருந்த
நேரத்தில்
அவர்களிடையே இருந்த
ஒரு பெண்ணின்
குரல்
ஓங்கி ஒலித்தது.
இது நாள்வரை எங்களை ஏமாற்றியது போதும்.
எங்களைப்
போல நீயும் இங்கு உள்ள குடும்பத்தில் பிறந்தவன்தானே?
உனக்கா இந்தத் துணிச்சல்? துரோகியே!
என்று எதிரொலித்தாள். உடனே அவன் அவர்களைப்
பார்த்து உங்களை வழி நடத்தும் அந்தப் பெண் யார்?
என்று கேட்டான். அவள் பெயர் அஞ்சலை என்றனர்.
அஞ்சலையா? தம்பியின் மனைவியா? என்று திகைத்தான் அவன்.
அஞ்சலை அவதரித்தாள்! : வெகுண்டெழுந்தவர்களின்
எழுச்சிக்கும், புரட்சிக்கும் ஊதுகுழலாகவும்,
அவர்களை அணிவகுத்து ஓரணியில் திரட்டவும்
அவதரித்தவள்தான் அஞ்சலை. அவள் பெயர்
ஆலை அதிபர்களையே அதிரவைத்தது. எஸ் பிரேன்ஸ் கரும்புத்
தோட்டத்திலிருந்த ஒரு குடிசையில் சுந்தரம் பாவாத்தான்
– ஆராயி பாவாத்தான் தம்பதியினருக்கு 17.2.1911
வெள்ளியன்று விடிவெள்ளியாக அஞ்சலை அவதரித்தாள்.
அவளுக்குப் பின் இரண்டு ஆண் பிள்ளைகள் பிறந்தனர்.
தம்பி என்ற பெயருடைய வாலிபனுக்கு அஞ்சலையைத்
திருமணம் செய்து கொடுத்தனர். அவளும், அவளது கணவனும்
இரு சகோதரர்களும் கரும்புத் தோட்டத்தில் கூலியாட்களாகப்
பணிபுரிந்தனர். அஞ்சலை பெல்லே ஆஹெரல் கரும்புத்
தோட்டத்தில் பணிபுரிந்தாள். அவள் தன்னுடன்
வேலை செய்கிறவர்களுக்கும், மற்ற இடங்களில்
பணிபுரிவர்களுக்கும் பேருதவி புரிபவளாக
விளங்கினாள். மனிதநேயமிக்கவளாக இருந்தாள்.
பேராட்டத்தை முன் நடத்திச் செல்லும் அஞ்சலையிடம்
அவளது கணவன் தம்பி, அவள் நிறைமாதக் கர்ப்பிணியாக
இருப்பதால் போராட்டத்தில் கலந்துக் கொள்ளக்
கூடாது என்று கூறியதையும் அவள் கேட்கவில்லை.
அவளை அடையாளம் கண்டு அவளருகே வந்த அந்தத் துணைமேலாளர்
அஞ்சலை நீ என்ன பெரிய ஏஞ்சலா? போர்த் தேவதையா?
ஆலை அதிபர்களுக்கு எதிராகப் போராடுகிறாயா?
அவ்வளவு துணிச்சல் உனக்கு வந்துவிட்டதா? ஏய்… பெண்
சிறு நரியே! பேசாமல் சென்று விடு. வீணாக – வீம்பாக
எதிர்த்து மரணமடைந்து சாம்பலாகிப் போகாதே!
என்று எச்சரித்தான்.
ஆத்திரமும், ஆவேசமும் பொங்கியெழ அஞ்சலையின் முகத்தில்
கோபக்கனல் வீசியது. வெள்ளையர்களுக்கு வால்பிடிக்கும்
வௌவாலே! எங்களைச் சிறு நரிக்கூட்டமென்றும், என்னைப் பெண்
சிறு நரியே என்றும் கூறினாய். நாங்கள்
வேங்கைகளை எதிர்க்கும் வெம்புலிக் கூட்டம். நான் எதற்கும்
அஞ்சாதப் பெண் சிங்கம்! நீங்கள் இதுநாள்
வரை எங்களை ஏமாற்றியதும் போதும்; நாங்கள் ஏமாந்ததும்
போதும். எங்கள் கோரிக்கைகள் நிறைவேறும்
வரை அடக்குமுறையை எதிர்த்து நாங்கள் அமைதியாகப்
போராடுவோம் என்று கர்ஜித்தாள்.
அப்பொழுது அங்கு வந்த ஒருவன், அஞ்சலையிடம் நிர்வாகம்
குடியிருப்புகளை விட்டுக் காலி செய்ய
உத்தரவிட்டுள்ளது. நிர்வாகத்தின் ஆட்கள்
உடனே குடிசைகளைக் காலி செய்யச் சொல்லி வீட்டிலுள்ள
பொருட்களை எடுத்து வெளியே வீசுகிறார்கள்.
மாடுகளையும், கன்றுகளையும் அவிழ்த்து விட்டுவிட்டார்கள்.
பெண்களும், பெரியவர்களும்
செய்வதறியாது அழுது கொண்டிருக்கிறார்கள்
என்று கூறினான்.
அஞ்சலையின் தலைமையில் தொழிலாளர்கள் பெல்லே ஆஹெரல்
கரும்புத் தோட்டத்தை நோக்கிச் சென்றனர். அவர்கள் திரளாக
வருவதை அறிந்த தோட்ட நிர்வாகம் கரும்புத் தோட்டத்தையும்,
அலுவலகத்தைச் சுற்றியும் எல்லைக்கு அருகிலும்
காவலர்களை நிறுத்தி வைத்தது. தொழிலாளர்களின் ஊர்வலம்
அத்தோட்டத்தின் அருகே வந்ததும் காவல் உதவி ஆணையர்
தொழிலாளர்கள் அமைதியாகக் கலைந்து செல்லும்படியும்,
அவர்கள் எல்லையைக் கடக்க முயன்றால் சுடப்படுவார்கள்
என்றும் எச்சரித்து, தன் கையிலிருந்த துப்பாக்கியால்
வானை நோக்கி மூன்றுமுறை சுட்டார்.
அமைதியான வழியில் நியாயமான கோரிக்கைகளுக்காகத்தான்
நாங்கள் போராடுகிறோம். தோட்டத்திற்கோ,
அலுவலகத்திற்கோ எந்தச் சேதமும் விளைவிக்கமாட்டோம்
என்று உரத்தக் குரலில் அஞ்சலை கூறினாள்.
அஞ்சலையைப் பின்தொடர்ந்து 29
வயது கிருஷ்ணசாமி முனுசாமியும் 16
வயது மருதே பொன்னப்பனும், 12 வயது முனியனும் மேலும்
சிலரும் எல்லைக்கோட்டைக் கடந்து வந்தனர். அதனைக் கவனித்த
காவல் ஆணையர் உத்தரவிட, காவலர்கள் துப்பாக்கியால் சுட
ஆரம்பித்தனர்.
நிறைமாதக் கர்ப்பிணியான அஞ்சலையும்,
கிருஷ்ணசாமி முனுசாமியும், முனுசாமி முனியனும்,
27.9.1943 திங்கட் கிழமை காலை 9
மணிக்கு குண்டடிப்பட்டு அதே இடத்தில் வீரமரணமடைந்தனர்.
வெள்ளியன்று உதித்த அந்த விடிவெள்ளியான
அஞ்சலை தரையில் உதிர்ந்தபோது அவளுக்கு வயது 29-தான்.
இச்சம்பவத்தில் பலர் இறந்தனர். எண்ணற்றோர் படுகாயமடைந்தனர்.
துப்பாக்கிச் சூடு நடந்த தகவல் காட்டுத் தீ போல
எல்லா இடங்களிலும் பரவிவிட்டது. காவல்துறையினரின்
அத்துமீறலை விசாரிக்க விசாரணைக் கமிஷன் அமைக்க
ராம்நாராயண் என்பவர் உண்ணாவிரதம் மேற்கொண்டார்.
அந்நாட்டில் பல இடங்களில் தொழிலாளர்கள் போராட்டம்
நடத்தினர். டாக்டர் ராம்குலாம் மேற்கொண்ட முயற்சியால்
இங்கிலாந்து அரசு ஒரு விசாரணைக் குழுவை அமைத்தது.
அந்த விசாரணைக் குழு அளித்த அறிக்கையில் இருந்த
பரிந்துரைகளை ஏற்றுத் தொழிலாளர்களுக்குச் சலுகைகளும்,
உரிமைகளும் வழங்கப்பட்டன.
மொரீசியஸ் ஆங்கிலேயர்களின் ஆதிக்கத்தில் 1810-ஆம்
ஆண்டிலிருந்து 1968&ஆம் ஆண்டு வரை 158 ஆண்டுகள்
இருந்தது. அந்நாடு 12.3.1968
அன்று விடுதலை பெற்றது. அஞ்சலையின் தியாகத்தைப்
போற்றும் வகையில் அந்நாட்டுத் தலைநகர் போர்ட் லூயிஸில்
உள்ள வடக்கு விளையாட்டரங்கத்திற்கு அஞ்சலையின் பெயர்
சூட்டப்பட்டது.
ஆரம்பக் காலத்தில் ஒப்பந்தப் பணியாளர்கள் வந்திறங்கிய
இடமான அப்ரலாசி வளாகத்தில் 1995-ஆம் ஆண்டு அஞ்சலையின்
முழு உருவப் பளிங்குச் சிலை அமைக்கப்பட்டது.
உறவினர்களுடன் வேலை செய்வோம் என்று நம்பினார்கள். ஆனால்,
அந்தக் களவாணியாக மாறிய கங்காணி காளியப்பன்
வெள்ளையனின் மனநிலை அறிந்தவன் என்பதால் அவர்களைப்
பிரித்து வெவ்வேறு இடங்களுக்கு அனுப்பிவைத்தான்.
ஒரே ஊர்க்காரர்கள் ஒரே இடத்தில் இருந்தால் அவர்கள்
ஒன்றாகச் சேர்ந்து எதிர்ப்பு வேலைகளைச் செய்வார்கள்
என்று எண்ணியே அவ்வாறு செய்தான்.
முட்புதர்கள், அடர்ந்த வனங்கள், சூரிய ஒளியே படாத
இருள்சூழ்ந்த காடுகள், விஷப் பூச்சிகள், பாம்புகள்
பெருகியிருந்த இடங்கள் என அனுப்பப்பட்டார்கள். மக்கள்
நடமாட்டமே இல்லாத இடங்களில் திறந்தவெளிகளில்
அமைக்கப்பட்ட ஓலைக் குடிசைகள்தான் அவர்கள் வாழும்
இடங்களாக இருந்தன. விஷப்பூச்சிகளாலும், நச்சுப்
பாம்புகளாலும் கடிக்கப்பட்டும் கொடிய நோயாலும்
மரணமடைந்தவர்களும் உண்டு!
இந்தியாவிலிருந்து முதன் முதலாகக் கைவினைக்
கலைஞர்களை 12.3.1729 அன்று மொரீசியஸ் நாட்டிற்குப்
பாண்டிச்சேரியிலிருந்து அழைத்து வந்தவர்கள்
பிரெஞ்சு ஆட்சியாளர்கள்தான்! அப்பொழுது மொரீசியஸ்
பிரெஞ்சு அரசின் கட்டுப்பாட்டிலிருந்தது.
தொண்ணூறு ஆண்டுகள் கடந்த பின்பு 1810-ஆம் ஆண்டில்
இங்கிலாந்து அரசு அத்தீவை பிரெஞ்சு அரசிடமிருந்து கைப்பற்றியது.
ஐநூறு கூலிகள் முதன் முதலாக 1829-ஆம் ஆண்டில்
சென்னையிலிருந்து மொரீசியசுக்கு அழைத்து வரப்பட்டனர்.
1834-ஆம் ஆண்டு முதல் 1924 வரை 4 லட்சத்து 50 ஆயிரம்
பேர்கள் ஒப்பந்தக் கூலி ஆட்களாக
அங்கு அழைத்து வரப்பட்டனர். மும்பை,
கொல்கத்தா துறைமுகங்களிலிருந்தும் அழைத்து வரப்பட்டனர்.
இப்பொழுது அந்நாட்டில் பதினாறு லட்சம் தமிழர்கள்
வாழ்கிறார்கள். அவர்களில் பலர் உயர் அரசுப் பதவிகளிலும்,
ஆசிரியர்கள், மருத்துவர்கள், பொறியாளர்கள்,
ஆலை அதிபர்களாகவும், வணிகர்களாகவும், சட்டமன்ற
உறுப்பினர்களாகவும், அமைச்சர்களாகவும்
செயல்புரிகின்றனர். எல்லாத் துறைகளிலும் தமிழர்களின்
ஆதிக்கம் உள்ளது.
அடர்ந்த வனப் பகுதியாகவும், முட்புதர்கள் மண்டிய
நிலமாகவும், மேடுபள்ளமாகவும் இருந்த அந்நாட்டின்
பெரும்பகுதியை இரவு பகலென்று பாராமல் வசதிகள் ஏதும்
இல்லாத நிலையிலும் கடுமையாக உழைத்து அந்நாட்டைப்
பொன்விளையும் பூமியாக மாற்றியவர்கள்
தமிழ்நாட்டிலிருந்து சென்ற தமிழர்கள்தான்!
இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு மொரீசியஸ் நாட்டு நண்பர்
பழனியாண்டி என்பவர் எங்கள் இல்லத்திற்கு வந்திருந்தார்.
தங்களின் முன்னோர்கள் சவால்களைக் கடந்து,
சூழ்நிலைகளை அனுசரித்து வாழவில்லை என்றால்,
தமிழர்களின் நிலை வேதனையாக இருந்திருக்கும்
என்று கூறினார். அந்நாட்டு அறிஞர்
பழனிசாமி படையாச்சி என்பவர் எழுதிய அஞ்சலை என்ற நாடக
நூலை என்னிடம் கொடுத்தார். அஞ்சலை என்ற அந்தப் பெண்
மொரீசியஸ் நாட்டுத் தொழிலாளர்களின்
முன்னேற்றத்திற்கு முக்கியக் காரணமாகக்
கருதப்படுகிறார். அவளுடைய வீர வரலாறு அந்நாட்டுத்
தொழிலாளர்களின் வா-ழ்க்கையுடன் பின்னிப் பிணைந்துள்ளது.
கொடுக்கும் கூலியோ மிகமிகக் குறைவு. மழை வந்தாலும்,
சூறைக்காற்று அடித்தாலும், வெயிலடித்தாலும்
உள்ளே இருக்க முடியாத குடிசைகள். அடிப்படைச் சுகாதார
வசதிகளோ, கழிப்பிடங்களோ, கல்விக் கூடங்களோ, குடிநீர்
வசதியோ, சாலை வசதியோ இல்லாத நிலையிலும் கடுமையாக
உழைத்தனர். ஆரம்பத்தில் சிறிது காலம் பொறுமையாக
இருந்தவர்கள் நிலைமை சீராகாததைக் கண்டு 1829&ஆம்
ஆண்டிலேயே எதிர்க் குரல் எழுப்பினர். அவர்களை மீண்டும்
தாயகம் அனுப்ப நிர்வாகம் முயன்றும் அவர்கள்
போராடினார்கள். அப்பொழுது ஆலை அதிபர்களின் மத்தியில்
சிறிது மனமாற்றம் ஏற்பட்டது. ஆனாலும் பலனில்லை.
சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பே மாதம் இருபது ரூபாய்
என்று கூலி நிர்ணயம் செய்ததைச்
சர்க்கரை ஆலை அதிபர்களும், கரும்புத் தோட்ட அதிபர்களும்
ஏற்றுக் கொண்டனர். ஆனால், பதினெட்டு ரூபாய்
மட்டுமே மாதக் கூலியாகக் கொடுக்கப்பட்டது.
பதினெட்டு ரூபாய் மாதக் கூலி என்று நிர்ணயம்
செய்ததை ஏற்றுக் கொண்டும் பதினேழு ரூபாய்
மட்டுமே கொடுத்தனர்.
தாங்கள் வளர்க்கும் கால்நடைகளுக்குத் தீவனமாகப்
பயன்படுத்தக் கரும்புத் தோட்டத்திலுள்ள
சோகைகளை எடுத்துச் செல்ல அனுமதி மறுக்கப்பட்டது.
தொழிலாளர்கள் நல ஆணையர் முன் ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டக்
கூலியையும், சலுகைகளையும் வழங்க மறுத்தனர்.
நிர்வாகத்தினர் செய்யும் அநியாயங்களைப் பற்றிப்
பேசினாலோ, விமர்சித்தாலோ பணிநீக்கம் செய்தனர்.
திருட்டுக் குற்றம் சுமத்திச் சிறையில் தள்ளினர்.
கூலி உயர்வும் கிடையாது. குடிநீர் வசதியும்
கிடையாது. குடிசைகளையும் சீரமைத்துத் தர முடியாது.
எந்த வசதியும் செய்து தர முடியாது.
உடனே கலைந்து அவரவர்கள் பணிபுரியும் இடத்திற்குச்
செல்லுங்கள். இல்லாவிட்டால் நடக்கும் விளைவுகள் மோசமாக
இருக்கும் என்று ஆலையின் துணை மேலாளர் எச்சரித்தான்.
கூட்டத்தினர்
சற்றுநேரம்
அமைதியாக
இருந்த
நேரத்தில்
அவர்களிடையே இருந்த
ஒரு பெண்ணின்
குரல்
ஓங்கி ஒலித்தது.
இது நாள்வரை எங்களை ஏமாற்றியது போதும்.
எங்களைப்
போல நீயும் இங்கு உள்ள குடும்பத்தில் பிறந்தவன்தானே?
உனக்கா இந்தத் துணிச்சல்? துரோகியே!
என்று எதிரொலித்தாள். உடனே அவன் அவர்களைப்
பார்த்து உங்களை வழி நடத்தும் அந்தப் பெண் யார்?
என்று கேட்டான். அவள் பெயர் அஞ்சலை என்றனர்.
அஞ்சலையா? தம்பியின் மனைவியா? என்று திகைத்தான் அவன்.
அஞ்சலை அவதரித்தாள்! : வெகுண்டெழுந்தவர்களின்
எழுச்சிக்கும், புரட்சிக்கும் ஊதுகுழலாகவும்,
அவர்களை அணிவகுத்து ஓரணியில் திரட்டவும்
அவதரித்தவள்தான் அஞ்சலை. அவள் பெயர்
ஆலை அதிபர்களையே அதிரவைத்தது. எஸ் பிரேன்ஸ் கரும்புத்
தோட்டத்திலிருந்த ஒரு குடிசையில் சுந்தரம் பாவாத்தான்
– ஆராயி பாவாத்தான் தம்பதியினருக்கு 17.2.1911
வெள்ளியன்று விடிவெள்ளியாக அஞ்சலை அவதரித்தாள்.
அவளுக்குப் பின் இரண்டு ஆண் பிள்ளைகள் பிறந்தனர்.
தம்பி என்ற பெயருடைய வாலிபனுக்கு அஞ்சலையைத்
திருமணம் செய்து கொடுத்தனர். அவளும், அவளது கணவனும்
இரு சகோதரர்களும் கரும்புத் தோட்டத்தில் கூலியாட்களாகப்
பணிபுரிந்தனர். அஞ்சலை பெல்லே ஆஹெரல் கரும்புத்
தோட்டத்தில் பணிபுரிந்தாள். அவள் தன்னுடன்
வேலை செய்கிறவர்களுக்கும், மற்ற இடங்களில்
பணிபுரிவர்களுக்கும் பேருதவி புரிபவளாக
விளங்கினாள். மனிதநேயமிக்கவளாக இருந்தாள்.
பேராட்டத்தை முன் நடத்திச் செல்லும் அஞ்சலையிடம்
அவளது கணவன் தம்பி, அவள் நிறைமாதக் கர்ப்பிணியாக
இருப்பதால் போராட்டத்தில் கலந்துக் கொள்ளக்
கூடாது என்று கூறியதையும் அவள் கேட்கவில்லை.
அவளை அடையாளம் கண்டு அவளருகே வந்த அந்தத் துணைமேலாளர்
அஞ்சலை நீ என்ன பெரிய ஏஞ்சலா? போர்த் தேவதையா?
ஆலை அதிபர்களுக்கு எதிராகப் போராடுகிறாயா?
அவ்வளவு துணிச்சல் உனக்கு வந்துவிட்டதா? ஏய்… பெண்
சிறு நரியே! பேசாமல் சென்று விடு. வீணாக – வீம்பாக
எதிர்த்து மரணமடைந்து சாம்பலாகிப் போகாதே!
என்று எச்சரித்தான்.
ஆத்திரமும், ஆவேசமும் பொங்கியெழ அஞ்சலையின் முகத்தில்
கோபக்கனல் வீசியது. வெள்ளையர்களுக்கு வால்பிடிக்கும்
வௌவாலே! எங்களைச் சிறு நரிக்கூட்டமென்றும், என்னைப் பெண்
சிறு நரியே என்றும் கூறினாய். நாங்கள்
வேங்கைகளை எதிர்க்கும் வெம்புலிக் கூட்டம். நான் எதற்கும்
அஞ்சாதப் பெண் சிங்கம்! நீங்கள் இதுநாள்
வரை எங்களை ஏமாற்றியதும் போதும்; நாங்கள் ஏமாந்ததும்
போதும். எங்கள் கோரிக்கைகள் நிறைவேறும்
வரை அடக்குமுறையை எதிர்த்து நாங்கள் அமைதியாகப்
போராடுவோம் என்று கர்ஜித்தாள்.
அப்பொழுது அங்கு வந்த ஒருவன், அஞ்சலையிடம் நிர்வாகம்
குடியிருப்புகளை விட்டுக் காலி செய்ய
உத்தரவிட்டுள்ளது. நிர்வாகத்தின் ஆட்கள்
உடனே குடிசைகளைக் காலி செய்யச் சொல்லி வீட்டிலுள்ள
பொருட்களை எடுத்து வெளியே வீசுகிறார்கள்.
மாடுகளையும், கன்றுகளையும் அவிழ்த்து விட்டுவிட்டார்கள்.
பெண்களும், பெரியவர்களும்
செய்வதறியாது அழுது கொண்டிருக்கிறார்கள்
என்று கூறினான்.
அஞ்சலையின் தலைமையில் தொழிலாளர்கள் பெல்லே ஆஹெரல்
கரும்புத் தோட்டத்தை நோக்கிச் சென்றனர். அவர்கள் திரளாக
வருவதை அறிந்த தோட்ட நிர்வாகம் கரும்புத் தோட்டத்தையும்,
அலுவலகத்தைச் சுற்றியும் எல்லைக்கு அருகிலும்
காவலர்களை நிறுத்தி வைத்தது. தொழிலாளர்களின் ஊர்வலம்
அத்தோட்டத்தின் அருகே வந்ததும் காவல் உதவி ஆணையர்
தொழிலாளர்கள் அமைதியாகக் கலைந்து செல்லும்படியும்,
அவர்கள் எல்லையைக் கடக்க முயன்றால் சுடப்படுவார்கள்
என்றும் எச்சரித்து, தன் கையிலிருந்த துப்பாக்கியால்
வானை நோக்கி மூன்றுமுறை சுட்டார்.
அமைதியான வழியில் நியாயமான கோரிக்கைகளுக்காகத்தான்
நாங்கள் போராடுகிறோம். தோட்டத்திற்கோ,
அலுவலகத்திற்கோ எந்தச் சேதமும் விளைவிக்கமாட்டோம்
என்று உரத்தக் குரலில் அஞ்சலை கூறினாள்.
அஞ்சலையைப் பின்தொடர்ந்து 29
வயது கிருஷ்ணசாமி முனுசாமியும் 16
வயது மருதே பொன்னப்பனும், 12 வயது முனியனும் மேலும்
சிலரும் எல்லைக்கோட்டைக் கடந்து வந்தனர். அதனைக் கவனித்த
காவல் ஆணையர் உத்தரவிட, காவலர்கள் துப்பாக்கியால் சுட
ஆரம்பித்தனர்.
நிறைமாதக் கர்ப்பிணியான அஞ்சலையும்,
கிருஷ்ணசாமி முனுசாமியும், முனுசாமி முனியனும்,
27.9.1943 திங்கட் கிழமை காலை 9
மணிக்கு குண்டடிப்பட்டு அதே இடத்தில் வீரமரணமடைந்தனர்.
வெள்ளியன்று உதித்த அந்த விடிவெள்ளியான
அஞ்சலை தரையில் உதிர்ந்தபோது அவளுக்கு வயது 29-தான்.
இச்சம்பவத்தில் பலர் இறந்தனர். எண்ணற்றோர் படுகாயமடைந்தனர்.
துப்பாக்கிச் சூடு நடந்த தகவல் காட்டுத் தீ போல
எல்லா இடங்களிலும் பரவிவிட்டது. காவல்துறையினரின்
அத்துமீறலை விசாரிக்க விசாரணைக் கமிஷன் அமைக்க
ராம்நாராயண் என்பவர் உண்ணாவிரதம் மேற்கொண்டார்.
அந்நாட்டில் பல இடங்களில் தொழிலாளர்கள் போராட்டம்
நடத்தினர். டாக்டர் ராம்குலாம் மேற்கொண்ட முயற்சியால்
இங்கிலாந்து அரசு ஒரு விசாரணைக் குழுவை அமைத்தது.
அந்த விசாரணைக் குழு அளித்த அறிக்கையில் இருந்த
பரிந்துரைகளை ஏற்றுத் தொழிலாளர்களுக்குச் சலுகைகளும்,
உரிமைகளும் வழங்கப்பட்டன.
மொரீசியஸ் ஆங்கிலேயர்களின் ஆதிக்கத்தில் 1810-ஆம்
ஆண்டிலிருந்து 1968&ஆம் ஆண்டு வரை 158 ஆண்டுகள்
இருந்தது. அந்நாடு 12.3.1968
அன்று விடுதலை பெற்றது. அஞ்சலையின் தியாகத்தைப்
போற்றும் வகையில் அந்நாட்டுத் தலைநகர் போர்ட் லூயிஸில்
உள்ள வடக்கு விளையாட்டரங்கத்திற்கு அஞ்சலையின் பெயர்
சூட்டப்பட்டது.
ஆரம்பக் காலத்தில் ஒப்பந்தப் பணியாளர்கள் வந்திறங்கிய
இடமான அப்ரலாசி வளாகத்தில் 1995-ஆம் ஆண்டு அஞ்சலையின்
முழு உருவப் பளிங்குச் சிலை அமைக்கப்பட்டது.
மொரிசியஸ் தமிழச்சி போராளி உலகத்தமிழர் புலம்பெயர்
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக